ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပ ခရီးသြား

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပ ခရီးသြား

ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ အနိ႒ာ႐ံုနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပမွာ ခရီးသြားရတာ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္စေရာက္ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္တုန္းကဆိုရင္ အထူးကားေတြက အထူးကားပီသတယ္။ လက္မွတ္ေလးေတြနဲ႔ ခံုျပည့္တာနဲ႔ လူမတင္ေတာ့နဲ႔။ အခုေတာ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အထူးကားဆိုတာ က်ပ္တာထက္ပိုၿပီး ညပ္တာမ်ားလာတဲ့ကား ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ခရီးသြားရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးယာဥ္အျဖစ္ ရထား၊ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ တကၠစီကို အမ်ားစု အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ေန႔စဥ္ လူဦးေရ တစ္သိန္းေလာက္စီးနင္းတဲ့ ရထားကေတာ့ အေျခခံလူတန္းစားေတြအတြက္ အားကိုးရာ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္တဲ့သူေတြက အလုပ္၊ ႐ံုး၊ ေက်ာင္းသြားဖို႔အတြက္ တစ္ရက္ကို ေလးနာရီေက်ာ္၊ ငါးနာရီေက်ာ္ေလာက္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ေပးေနရပါတယ္။ ဒီလိုေပးရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း သက္ေသာင့္သက္သာရွိတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္တဲ့ဒဏ္၊ ေလေအးေပးစက္ကားဆိုၿပီး ေလေအးေပးစက္မဖြင့္လို႔ မြန္းက်ပ္ပူေလာင္တဲ့ဒဏ္၊ လူနဲ႔ယာဥ္အေရအတြက္ မမွ်လို႔ ညပ္သိပ္တဲ့ဒဏ္၊ အမ်ဳိးသမီးေတြ အတြက္ေတာ့ မဖြယ္မရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ဘတ္စ္ကားေပးတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ကို ရင္စည္းခံၾကရတာပါပဲ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျ့ပကို အရင္တုန္းက လူဦးေရ ေျခာက္သန္းေလာက္ေနတယ္ ခန္႔မွန္းၾကတယ္။ အခုေတာ့ ရွစ္သန္းလို႔ ေျပာေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ တစ္ေန႔ခရီးသြားတဲ့သူ အေရအတြက္ သံုးသန္းေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ ၿမိဳ႕ျပပညာရွင္ေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ ေလးသန္းေက်ာ္ ငါးသန္းေလာက္ ရွိေနမလား မသိပါဘူး။

ဒီမွာ တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အမ်ားျပည္သူ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး စနစ္ကိုပါ။ ပညာရွင္ေတြက Public Transportation ကို ဦးစားေပးလုပ္သင့္တယ္လို႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ ျပည္သူအမ်ား တကယ္စီးနင္းေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြက လုပ္ထံုးလုပ္နည္းဆိုင္ရာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ တန္ဖိုးထက္ပိုမ်ားႏိုင္တဲ့ အခြန္အခေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့ ျပႆနာ ေတြေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားအစီးေရက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပခရီးသြား သံုးသန္းေက်ာ္နဲ႔ မမွ်တတဲ့ အေရအတြက္ျဖစ္တဲ့ အစီးေရ ၁၀၀၀၀ ေအာက္မွာသာ ရွိေနပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ တကၠစီ အငွားယာဥ္ေတြပါပဲ။ အရင္တုန္းက အစီးေရ သုံးေသာင္းေလာက္ပဲရွိတဲ့ တကၠစီေတြက အခုဆို ငါးေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကားတန္ဖိုးေတြက်လာလို႔ သာမန္ေငြေၾကးရွိသူေတြက တကၠစီေထာင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပိုမ်ားလာတာပါ။ အခုလို မ်ားျပားလာတဲ့ အငွားယာဥ္ေတြက ခ်ဳိသာတဲ့ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ျပည္သူ႔အတြက္ေတာ့ ျဖစ္မလာျပန္ဘူး။ ကားပိတ္လို႔ ယာဥ္ေၾကာက်ပ္လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ပံုမွန္ က်ပ္ ၂၀၀၀ တန္ ခရီးေလာက္ကို က်ပ္ ၂၅၀၀၊ ၃၀၀၀ မရရင္ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလို ေစ်းတက္ေပးရလို႔ ထိုက္သင့္တဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ပဲ ငွားစီးမယ္လို႔ မာနႀကီးမိရင္ေတာ့ တစ္ေနကုန္ ရပ္ငွားပါ။ ဘယ္ကားမွ လိုက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း မာနေလးခ်။ ပိုက္ဆံပိုေပးၿပီး ငွားစီးရတာပါပဲ။ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ျပည္သူလူထုက ခံရတာပါ။

အငွားကားေတြလိုပဲ အားက်မခံ တက္ေတာင္းလာတာက ဘတ္စ္ကားေတြပါ။ အထူးကားနဲ႔ က်ပ္ ၅၀ ကားလို႔ေခၚတဲ့ ႐ိုး႐ိုးကားေတြမွာပါ မွတ္တိုင္အလိုက္ ကန္႔သတ္ခ်က္ႏႈန္းေတြထက္ ပိုေတာင္းလာပါတယ္။ က်ပ္ ၅၀ တန္ ႐ိုး႐ိုးကားအမ်ားစုမွာ အနီးဆံုး ခရီးအတြက္ က်ပ္ ၁၀၀ ကို အနိမ့္ဆံုး ေတာင္းလာတာပါပဲ။ ေန႔စဥ္ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ျပည္သူေတြက မကုန္က်သင့္တဲ့ အပိုေငြေတြ ပိုကုန္က်လာျခင္းကလည္း ျပည္သူေတြ ႏြမ္းပါးရျခင္းအေပၚ ထပ္ဆင့္တဲ့ ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ခဲ့တုန္းက ထိုင္းႏုိင္ငံရဲ႕ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈကို ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔လည္း ယာဥ္ေၾကာပိတ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခံုးေက်ာ္တံတားေတြ၊ မိုးပ်ံရထားေတြနဲ႔ အေကာင္းဆံုး ထိန္းညႇိထားပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြမွာဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုပဲ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ နာရီေတြေက်ာ္သြားရင္ စီးတဲ့သူ နည္းသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ျမန္မာႏုိင္ငံက စပါယ္ယာေတြလို အသံကုန္ေအာ္ၿပီး မွတ္တိုင္မွာ လူေစာင့္မေခၚပါဘူး။ တက္မယ့္ဆင္းမယ့္သူ ကုန္တာနဲ႔ ဘတ္စ္ကားက သူ႔ဘာသာ ေမာင္းထြက္သြားတာပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ မွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားေတြ ပံုထပ္ေနေအာင္ ရပ္ထားၿပီး လူေစာင့္ေခၚတာကလည္း ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ ျဖစ္ေစတယ္ဆိုတာ တာ၀န္ရွိသူေတြ နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ခံုးေက်ာ္တံတား စနစ္ပါ။ ေကြ႕ေၾကာေတြအတြက္ ခံုးေက်ာ္တံတားေတြ ေဆာက္ေပးထားသလို သူတို႔ရဲ႕ ခံုးေက်ာ္တံတားေတြက ခံုးေက်ာ္တံတားအေပၚ ခံုးေက်ာ္တံတား ထပ္ေဆာက္ႏိုင္သလို ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈအလိုက္ လိုအပ္သလို ထပ္တိုးခ်ဲ႕ဖို႔ ခံုးတံတားရဲ႕ေဘးမွာ လမ္းထပ္ခ်ဲ႕ႏုိင္မယ့္ တံတားအပိုနဲ႔ပါ။

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ နယူးေဒလီ ေရာက္ခဲ့တုန္းကလည္း ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ အေနအထားကို ေလ့လာၾကည့္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တည္းခဲ့တဲ့ Raas Vilas ဟိုတယ္ဆိုတာက နယူးေဒလီရဲ႕ လူလတ္တန္းစားေတြ အမ်ားစုေနတဲ့ Nauroji Nagar မွာရွိတာပါ။ နယူးေဒလီကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ ငါးရက္အတြင္း ေန႔စဥ္ ကားနဲ႔လွည့္ပတ္ ေလ့လာခဲ့ေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္လို႔ ေျပာႏုိင္တဲ့ေနရာနဲ႔ ေနရာအခ်ဳိ႕မွာပဲ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလို စိတ္ဆင္းရဲေလာက္ေအာင္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ မရွည္ၾကာသလို ေနရာအႏွံ႔မွာလည္း ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ ျဖစ္မေနပါဘူး။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထက္ အဆမ်ားစြာ လူေနမႈျမင့္တဲ့ ယာဥ္အစီးေရမ်ားတဲ့ နယူးေဒလီၿမိဳ႕မွာ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းထားလည္း ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ခံုးေက်ာ္တံတားေတြက ေလးမိုင္ေက်ာ္ရွည္တဲ့ ခံုးေက်ာ္တံတားေတြေတာင္ လိုအပ္သလို ေဆာက္တာမ်ဳိး၊ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ သုေတသနဌာနေတြ ဖြင့္လွစ္တာမ်ဳိးလုပ္ၿပီး ေျဖရွင္းတယ္လို႔ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ေျဖရွင္းႏုိင္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ သည္းခံႏိုင္စြမ္း ျမင့္မားတဲ့ ျပည္သူေတြက အလုပ္လုပ္ခ်ိန္နဲ႔ စြမ္းအားေတြ အခမဲ့ ကုန္ဆံုးေနတာကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ မလိုလားအပ္တာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္ မီးေလာင္ဆံုး႐ံႈးမႈေတြကို မတားဆီးႏိုင္လိုက္တာမ်ဳိး၊ အေရးေပၚ လူနာတင္ယာဥ္ေပၚက အေရးေပၚလူနာ ေဆးကုသမႈခံယူဖို႔ ေနာက္က်လို႔ အသက္ဆံုး႐ံႈးရတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔လို႔ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ မီးပိြဳင့္ေစာင့္ ေစ်းသည္ေတြေတာင္မွ အၾကာႀကီးပိတ္ရင္ ေနာက္ထပ္၀ယ္မယ့္ကားေတြ မလာေတာ့လို႔ စိတ္ညစ္တတ္ပါတယ္။ ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈဒဏ္ကို ရင္စည္းခံေနၾကရပါတယ္။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈဒဏ္ကို ခံေနရတဲ့အျပင္ ဘတ္စ္ကား၊ အငွားယာဥ္၊ ၿပိဳင္ကားေတြရဲ႕ လမ္းေပၚကသူ လူမထင္တဲ့ ရမ္းကားေမာင္းႏွင္မႈေတြကိုလည္း သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ေရွာင္ရွားရင္း သြားလာေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး ျပည္သူေတြရဲ႕ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈဒဏ္ကို ထပ္ဆင့္ခံစားရေအာင္ ေလးဖက္ေလးတန္က လာသမွ်ယာဥ္ေတြကို ယာဥ္ထိန္းရဲ ခရာမႈတ္သံနဲ႔တား။ ကားမီးတ၀င္း၀င္းနဲ႔ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းေနတဲ့ ကားေပၚက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ၾကားသိပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

(ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္ လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္း၍ ေက်ာ္တက္ရန္ႀကိဳးစားေနသည့္ ဘီအမ္လုိင္းကားယာဥ္ကုိ ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု-ေ၀လင္းေအာင္))

Eleven Media Group