နွလုံးသားၿမိဳ႕ေတာ္

  အရွိန္ေလွ်ာ့၍ ရပ္လိုက္ေသာ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ စုံတြဲတစ္တြဲ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး က်ီစားရင္း ၿခံဝင္းအတြင္းသို႔ ဝင္သြားသည္။ သူတို႔ဝင္သြားေသာ ေနရာက ‘အခ်စ္မရွိ မလာရသည့္ ခ်စ္သူတို႔ရြာ’။

ယင္းေနရာမွာ ေက်းရြာမဟုတ္။ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္၏ နာမည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစားေသာက္ဆိုင္သည္ သာမန္ စားေသာက္ဆိုင္ကဲ့သို႔ စားပြဲႏွင့္ထိုင္ခုံမ်ား ခင္းက်င္းထားျခင္း မဟုတ္။ လိုက္ကာ ကာရံထားသည့္ ဝင္ေပါက္မွလြဲ၍ လုံၿခံဳစြာ ကာထားေသာ ပ်ဥ္ေထာင္သက္ငယ္မိုး ေျခာက္ေပပတ္လည္ခန္႔ တဲအိမ္လုံးခ်င္း ၁၉ အိမ္ခန္႔ရွိေသာ စားေသာက္ဆိုင္ ျဖစ္သည္။

အဆိုပါေနရာမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ား တည္ရွိေနသည့္အျပင္ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ စာေရးဆရာ ဒဂုံေရႊမွ်ား အပါအဝင္ အထင္ကရ စာေပႏွင့္ အႏုပညာရွင္မ်ား ေပၚထြက္ရာ ျပည္ၿမဳိ႕  ၿမဳိ႕ျပင္ လူေနအိမ္က်ဲပါးစြာ တည္ရွိေသာ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းမ တစ္ေနရာတြင္ ျဖစ္သည္။ ျပည္ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ား အတြက္မူ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ ဆိုင္ေလးမ်ားမွာ မဆန္းက်ယ္လွေပ။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျပည္ၿမဳိ႕ ၿမဳိ႕ေရွာင္လမ္းမ်ား၊ လူေနရပ္ကြက္မ်ားျဖင့္ ေဝးသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ ဆိုင္ေလးမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စားပြဲဝိုင္းတစ္ဝိုင္းႏွင့္ တစ္ဝိုင္း မေတြ႕ရ႐ုံ ကာရံထားသည့္ ဆိုင္မ်ားမွစ၍ ႏွစ္ဦးတည္း သီးသန္႔ေတြ႕ႏိုင္သည့္ လုံးခ်င္း တဲအိမ္ေလးမ်ားအထိ ရွိသည္။ ဆိုင္အခ်ဳိ႕တြင္ အခန္းဝန္ေဆာင္ခ သီးသန္႔ သတ္မွတ္ထားသည္။ အစားအေသာက္ လာပို႔ခ်ိန္မွလြဲ၍ ေႏွာင့္ယွက္မည့္သူ မရွိသျဖင့္ တဲအိမ္ေလးမ်ားမွာ ခ်စ္သူတို႔အတြက္ ေကာင္းကင္ဘုံ ျဖစ္သည္။

“အခန္းခအတြက္ တစ္ေထာင္ေပးရတယ္။ အခန္းထဲမွာ အခန္းကိုကာဖို႔အတြက္ ေစာင္တစ္ထည္၊ ေနာက္ေစာင္ အပိုတစ္ထည္၊ စားပြဲခုံတစ္လုံး ေပးထားတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတာ့ မရွိဘူး။ ဒီလိုေနရာကိုေတာ့ သမီးရည္းစားေတြပဲ လာတာမ်ားတာေပါ့” ဟု ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ခဲ့သည့္ အသက္ ၂၀ အရြယ္ ကိုေဇာ္ေနာင္ (အမည္လႊဲ) က ဆိုသည္။

ယခုကဲ့သို႔ ခ်စ္သူစုံတြဲတို႔မ်ားကို ပစ္မွတ္ထားကာ ႏွစ္ဦးတည္း သီးသန္႔ေတြ႕ဆုံခြင့္ ရႏိုင္ရန္ စားေသာက္ဆိုင္၊ အေအးဆိုင္မ်ားအသြင္ ဖန္တီး၍ သီးသန္႔ ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးထားသည့္ အခန္းမ်ားကို ငွားရမ္းႏိုင္သည့္ စားေသာက္ဆိုင္ အသြင္ယူစီးပြားေရး ေစ်းကြက္တစ္ခုမွာ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္လာေၾကာင္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား အသိုင္းအဝိုင္းမွ သိရသည္။

ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံးတြင္ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ေပါင္း ၁၆၄ ခုရွိၿပီး  ယင္းေက်ာင္းမ်ား အနီးသို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းသြားရာလမ္း သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အဓိက ပစ္မွတ္ထားကာ လူေနက်ဲပါးသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ သီးသန္႔တဲမ်ားရွိသည့္ ဆိုင္ငယ္မ်ား မည္ေရြ႕မည္မွ် ရွိမည္ကိုမူ အခ်က္အလက္ ေကာက္ယူထားျခင္း မရွိသည့္အတြက္ မွန္းဆရန္ ခက္ခဲေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆိုင္ငယ္မ်ား ဖြင့္လွစ္မႈသိသာစြာ မ်ားျပားလာသည္မွာမူ ျငင္းမရေသာ အေျခအေနတစ္ခု ျဖစ္သည္။

ေတာင္ငူၿမဳိ႕မွ ၁၃ မိုင္ခန္႔အကြာတြင္ ရွိသည့္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ၂ မိုင္ခန္႔ အကြာတြင္ရွိေသာ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္တို႔ တည္ရွိရာေနရာ ဝန္းက်င္ျဖစ္သည့္ ေကတုမတီၿမဳိ႕သစ္ႏွင့္ ထီးလိႈင္ လမ္းတြင္ အေအးဆိုင္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ဟုဆိုကာ သီးသန္႔ တဲအိမ္လုံးခ်င္းမ်ား ငါးအိမ္မွ ၁၅ အိမ္ၾကားရွိသည့္ ဆိုင္မ်ားရွိေၾကာင္း၊ တကၠသိုလ္မ်ား တည္ရွိၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ တည္းခိုခန္းမ်ား အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေပၚေပါက္လာခဲ့ကာ ပုံမွန္ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားတြင္ စေန၊ တနဂၤေႏြမွလြဲ၍ လူရွင္းတတ္ေသာ္လည္း အေဝးသင္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းတက္ရာသီတြင္ ရက္သတၱတစ္ပတ္လုံး စည္ကားလ်က္ ရွိေၾကာင္း ၿမဳိ႕ခံမ်ားက ေျပာဆိုသည္။

သီးသန္႔ကာရံကာ လုံၿခံဳမႈေပးထားသည့္ အဆိုပါ တဲအိမ္မ်ားတြင္ သမီးရည္းစား စုံတြဲမ်ား ေတြ႕ဆုံပါက ဆိတ္ကြယ္ရာတြင္ ငယ္ရြယ္သူခ်င္း ေတြ႕ဆုံၾကသည့္အတြက္ မလိုလားအပ္သည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ပြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သက္ႀကီးႏွင့္ သက္လတ္ပိုင္း အရြယ္မ်ားက ေျပာဆို ေဝဖန္ၾကေသာ္လည္း လူငယ္အမ်ားစုမွာမူ ႏွစ္ၿခိဳက္ လက္ခံလ်က္ ရွိၾကသည္။

“ဟိုတယ္၊ တည္ခိုခန္း သြားရတာကေတာ့ လူေတြအျမင္မွာေတာ့ ႐ိုင္းတာေပါ့။ ေစ်းကလည္း အနည္းဆုံး ၈ ေထာင္ေလာက္ ရွိတယ္။ ဒီလိုအခန္းေလးေတြ ရွိေတာ့လည္း ခ်ိန္းေတြ႕ရတာ အဆင္ေျပတယ္” ဟု ကိုေဇာ္ေနာင္က ေျပာဆိုသည္။

အခ်ဳိ႕စုံတြဲမ်ားမွာ သီးသန္႔ တဲအိမ္ေလးမ်ား ရွိသည့္ ေနရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကၿပီး အခ်ဳိ႕မွာ အခ်ိန္ပိုင္း ငွားရမ္းၾကသည့္ တည္းခိုခန္းမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္၍ အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္ၾကေၾကာင္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား အသိုင္းအဝိုင္းမွ စုံစမ္းသိရွိရသည္။

ၿမဳိ ႔ျပင္ေရာက္ တကၠသိုလ္မ်ားအနီးတြင္ ႏိုင္ငံသား စိစစ္ေရးကတ္ျပားေပးရန္ မလိုသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းငွားရမ္းသည့္ တည္းခိုခန္းမ်ားတြင္ တကၠသိုလ္ ယူနီေဖာင္းမ်ားျဖင့္ ေပၚေပၚထင္ထင္ သြားလာေနၾကေၾကာင္း၊ ယင္းကုိ တည့္မတ္ ထိန္းေက်ာင္းေပးရန္ လိုအပ္ေနကာ ေဒသအာဏာပိုင္မ်ား ကိုယ္တိုင္ တားဆီးမႈမရွိဘဲ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား စာရိတၱ ပ်က္စီးေစရန္ႏွင့္ ပညာေရးပုံရိပ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ပုံရိပ္မ်ားကို က်ဆင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေၾကာင္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား လမ္းလႊဲေရာက္ကာ ပညာေရး ေႏွာင့္ေႏွးေနရမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေမြးျမဴေရးဆိုင္ရာ ေဆးတကၠသိုလ္မွ အၿငိမ္းစား ပါေမာကၡခ်ဳပ္လည္းျဖစ္သူ စာေရးဆရာ ၾကည္မင္းက ဝမ္းနည္းစြာ ေျပာၾကားသည္။

“တကၠသိုလ္ေတြကို ၿမဳိ႕စြန္ပို႔တယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ တည္းခိုခန္း သြားၾကတယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားပုံရိပ္ဆိုတာ ဒီလို အတန္းအစားပါလို႔ ထင္ရေအာင္ လုပ္ေနတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ နာရီပိုင္း တည္းခိုခန္းေတြ ေပၚလာတယ္။ လယ္သမား ေျမေတာင္ သိမ္းေသးတာပဲ။ ဒီလိုတည္းခိုခန္းေတြကို ဘာေၾကာင့္ မသိမ္းရမွာလဲ” ဟု ၎ကေထာက္ျပသည္။

၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတစ္ဝိုက္က အဂၤလိပ္ အစိုးရလက္ထက္တြင္ မက္ထရစ္ စာေမးပြဲဟု ေခၚခဲ့ၾကသည့္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာ ေအာင္ျမင္ရန္ ခဲယဥ္းလွသျဖင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ တက္ရပါက လူတကာ အထင္ႀကီး ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကသည္အထိ အစဥ္အလာ ႀကီးမားခဲ့လွပါေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က်လာခဲ့ၿပီး ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ တကၠသိုလ္မ်ား ၿမဳိ႕ျပင္ေရာက္ခဲ့ကာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ၿမဳိ႕ျပင္ထြက္ခဲ့ၾကရသည္။

ေျပာင္းလဲခံလိုက္ရေသာ စနစ္ေအာက္တြင္ သားေကာင္ ျဖစ္ရသည့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးမွလြဲ၍ က်န္ရွိသည္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနတစ္ခုသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ အေဆာင္မ်ား မထားရွိေတာ့သျဖင့္ ျပင္ပအေဆာင္မ်ားတြင္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။

လက္ရွိတြင္ ၿမဳိ႕ျပင္၌ ဖြင့္ထားသည့္ တကၠသိုလ္မ်ားေၾကာင့္  ျပင္ပအေဆာင္မ်ားအျပင္ နာရီပိုင္း တည္းခိုခန္းမ်ား၊ လုံးခ်င္းတဲအိမ္မ်ား၊ ဘီယာဆိုင္၊ KTV၊ ဘီလိယက္ခုံ၊ တီဗီဂိမ္းဆိုင္မ်ား  ထပ္မံဖြင့္လွစ္ထားၾကၿပီး ေက်ာင္းသားထုကို ဆြဲေဆာင္ထားၾကသည္။

ယင္းကဲ့သို႔ေသာ ဆိုင္အခ်ဳိ႕မွာ သက္ဆိုင္ရာ ၿမဳိ႕နယ္စည္ပင္သာယာ နယ္နိမိတ္ျပင္ပတြင္ ရွိေနၾကၿပီး ၿမဳိ႕နယ္တြင္းရွိ စားေသာက္ဆိုင္၊ အေအးဆိုင္မ်ားမွာ သတ္မွတ္ထားေသာ အဂၤါရပ္ႏွင့္ မညီညႊတ္ဘဲ အကာအရံ အျပည့္ပုံစံမ်ဳိးျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ခြင့္ မရွိေၾကာင္း ျပည္ၿမဳိ႕နယ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီမွ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ေျပာၾကားသည္။

“တကၠသိုလ္နားမွာ ဆိုင္ဖြင့္ရင္ အေအးဆိုင္နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔အတူ ဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုတာကို ေက်ာင္းနဲ႔အစိုးရက သိဖို႔လိုတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာရွိဖို႔ ရည္ရြယ္ေပမယ့္ ဒီကိစၥေတြအတြက္ ျဖစ္သြားတာမ်ဳိး ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားတိုင္း ဒီလိုျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ တကၠသိုလ္ကို အရိပ္မည္းျဖစ္ေစတဲ့ အရာေတြကိုေတာ့ တားသင့္တယ္” ဟု ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းက မွတ္ခ်က္ျပဳ ေျပာဆိုသည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝမ်ားကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား၊ စာၾကည့္တိုက္၊ အႏုပညာ အသင္းမ်ားျဖင့္ မိသားစုကဲ့သို႔ စည္းစည္းလုံးလုံးျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည့္ ဘဝမ်ားကို ယခုေခတ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္လည္ရေစခ်င္ၿပီး တကၠသိုလ္ မ်ားကိုလည္း မူလေနရာတြင္ ျပန္ထားေစခ်င္ေၾကာင္း ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းက ဆိုသည္။

“ယူနီေဖာင္းနဲ႔လည္း တည္ခိုခန္း သြားေနတာကို ျမင္ေနရတာပဲ။ သန္လ်င္ GTC၊ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ေတြ နားမွာလည္း ရွိေနတာပဲ” ဟု ႐ူပေဗဒဘြဲ႕ျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီးထားသူတစ္ဦးက ေျပာဆိုသည္။

မၾကာေသးမီ ကာလအတြင္းကလည္း နည္းပညာေက်ာင္းရွိ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးတို႔၏ အတူေနဗီဒီယိုဖိုင္ အင္တာနက္ေပၚတြင္ ပ်ံႏွံ႔သြားခဲ့သည္။ ယင္းကိစၥအေပၚ တကၠသိုလ္မ်ား ၿမဳိ႕ျပင္ ေရာက္ရျခင္းေၾကာင့္ဟု ေဝဖန္သူမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ ေက်ာင္းပညာေရး နိမ့္ပါးမႈမ်ား၊ ခိုး႐ိုက္သူကို အျပစ္တင္ၾကသည့္ ေဝဖန္မႈမ်ား ထြက္ေပၚခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ထိုစုံတြဲမွာ ေက်ာင္းတစ္ပိုင္း တစ္စႏွင့္ပင္ တရားဝင္ လက္ထပ္လိုက္ရသည္။

တကၠသိုလ္တစ္ဝိုက္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စာရိတၱကို ယိမ္းယိုင္ေစသည့္ဆိုင္မ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနျခင္းကို သက္ဆိုင္ရာက ဖယ္ရွားသင့္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္လည္း အထိန္းအခ်ဳပ္ ေကာင္းမြန္သည့္ အေဆာင္မ်ား ထားေပးရန္ ေမွ်ာ္လင့္မိေၾကာင္း  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရွိ ဆရာမ်ားထံမွ သိရသည္။

လူငယ္မ်ားအၾကား ယခုလက္ရွိ ျဖစ္ေပၚလ်က္ ရွိသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၎တို႔၏ စူးစမ္းလိုသည့္စိတ္ကို အားကစားႏွင့္ လူမႈေရးနယ္ပယ္မ်ားသို႔ ေရာက္ရန္ တည့္မတ္သင့္ေၾကာင္း ျမန္မာစာဌာန (တြဲဖက္ပါေမာကၡ) ဦးမ်ဳိးသန္႔က မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။

“လူငယ္ေတြကို ပရဟိတနဲ႔ သက္ဆိုင္တာေတြ သင္မယ္။ ျပည္သူ႔နီတိကို ေခတ္မီေအာင္ျပင္ၿပီး သင္ၾကားမယ္။ တာဝန္ယူတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြရွိဖို႔ လိုမယ္။ ဗုဒၶအဆုံးအမနဲ႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈက ခြဲျခားလို႔ မရဘူး။ ပ်က္စီးျခင္းလမ္းမကို ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြကို အားကစားတို႔ လူမႈေရးဘက္တို႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုမယ္။ စီးပြားေရး သမားေတြကလည္း ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ပဲ ၾကည့္တဲ့ အတၱစိတ္ ျဖစ္ေနတယ္” ဟု ၎က ေထာက္ျပသည္။

ေျပာင္းလဲလာသည့္ ေခတ္ႏွင့္အညီ လိုက္ပါ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ လူေနမႈစ႐ိုက္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေဝဖန္မႈမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ တရွိန္ထိုး သြားေနသည့္ ေျပာင္းလဲမႈကို မည္သူမွ် ရပ္တန္႔ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လမ္းမွန္ေရာက္ရန္ မည္ကဲ့သို႔ ထိန္းေက်ာင္း တည့္မတ္ေပးမည္လဲ ဆိုသည့္ အခ်က္မွာ စဥ္းစားရန္ လိုအပ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။

အေမွာင္မွာ တစ္စထက္တစ္စ ႀကီးစိုးလာသည္။ ယင္းအခ်ိန္တြင္ တစ္ဦးခါးတစ္ဦး တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လ်က္ စကားတီးတိုးေျပာရင္း ခ်စ္သူႏွစ္ဦး တဲအိမ္အတြင္းမွ ထြက္လာၾကသည္။ တစ္ေန႔တာအတြက္ အဆိုပါ တဲအိမ္ကို အသုံးျပဳခအျဖစ္ က်ပ္တစ္ေထာင္ အပါအဝင္ အျခားက်သင့္ေငြမ်ားကို အဆိုပါ စုံတြဲရွင္း၍ ျပန္ရန္ျပင္ေနစဥ္ အျခားစုံတြဲ ႏွစ္တြဲ တဲအိမ္မ်ားဆီသို႔ ဦးတည္ ဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။
အဆိုပါတဲအိမ္ေလးမ်ားတြင္ ေန႔စဥ္ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ား ဝင္လာမစဲ တစ္သဲသဲပင္။

Written by  ျမတ္ႏိုးခင္
The Voice Weekly