ျဗဟၼစိုရ္တရား

ျဗဟၼစိုရ္တရားဆိုသည္မွာ အထူးအဆန္းေတာ႔မဟုတ္ ။ လူကို လူလိုျမင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။
လူကို လူလို ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔တတ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ တကယ္ေတာ႔လြယ္သည္မဟုတ္။ က်င္႔ယူမွ
ျဖစ္၏ ။ လက္ေတြ႔အျမင္အားျဖင္႔ ဆိုရလွ်င္ လူကိုေတြ႔ျမင္ေသာအခါ လူဟု မျမင္ဘဲ
ကုလား၊ တရုတ္ ဟူ၍လည္း ျမင္တတ္၏ ။ အရာရွိ ရုံးအကူ ဟူ၍လည္း ျမင္တတ္၏ ။
အမွန္အားျဖင္႔ မိမိေရွ႕ေမွာက္၌ လူစစ္စ္ႀကီးရွိပါလ်က္ႏွင္႔ လူကို လူဟူ၍ မျမင္ဘဲ
လူမ်ဳိးအလိုက္ခြဲျခား၍ ျမင္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ အဆင္႔အတန္းအလိုက္ခြဲျခား၍
ျမင္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ရာထူး ဌာနႏၲရ အလိုက္ ခြဲျခား၍ျမင္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း
ေကာင္းေသာျမင္ျခင္းမဟုတ္ ။ မေကာင္းေသာျမင္ျခင္းသာ ျဖစ္၏ ။ လူကို လူအျဖစ္
ျမင္မွသာ ေကာင္းေသာ ျမင္ျခင္း ျဖစ္၏ ။ ေကာင္းေသာျမင္ျခင္း ဆိုသည္မွာလည္း ေလာက
ရႈေဒါင္႔အရ ေကာင္းေသာျမင္ျခင္းျဖစ္၏ ။ ဓမၼရႈေထာင္႔အရ
ေကာင္းေသာျမင္ျခင္းဆိုသည္မွာ လူကိုေတြ႕လ်ွင္ လူဟူ၍မျမင္ဘဲ ရုပ္နာမ္ ဟူ၍သာ
ျမင္ျခင္းျဖစ္၏ ။ လူကိုေတြ႕လွ်င္ တရုတ္ ကုလားစသည္ အားျဖင္႔လည္း ေကာင္း၊ သူေဌး
ဆင္းရဲသား စသည္အားျဖင္႔လည္းေကာင္းျမင္ျခင္းသည္ သာသနာပ ကာလ၌လည္း ရွိ၏ ။
ထို႔ေၾကာင္႔ ထိုအျမင္မ်ဳိးသည္ ဘဝအျမင္ေဟာင္းသာ ျဖစ္၏ ။ ဘဝ အျမင္သစ္ မဟုတ္။
ယင္းအျမင္မ်ဳိးသည္ ပပဥၥ အျမင္မ်ဳိး ျဖစ္ေလေသာေၾကာင္႔ ယင္းအျမင္မ်ဳိးတြင္ တဏွာ
သေဘာလည္းပါ၏၊ မာနသေဘာလည္းပါ၏၊ ဒိဌိသေဘာလည္းပါ၏ ။ ပပဥၥ ဟူသည္မွာ တဏွာ မာန ဒိဌိ
တို႔၏ အမည္ျဖစ္၏ ။ တပ္မက္ျခင္းသည္ တဏွာျဖစ္၏ ။ ေမာက္မာျခင္းသည္ မာန ျဖစ္၏ ။
အခိုင္အမာ ယူျခင္းသည္ ဒိဌိ ျဖစ္၏ ။ အမွန္အားျဖင္႔ ပပဥၥ ဟူသည္မွာ ေလာက၏
အတြင္းသရုပ္ျဖစ္၏ ။ သုံးဆယ္႔တစ္ဘုံ သည္ ေလာက၏ အျပင္ပုံသဏၭန္ ျဖစ္၏ ။ လူကို
လူအျဖစ္ျမင္ျခင္းသည္ သာသနာပ သာသနာတြင္း ႏွစ္မ်ဳိးလုံး၌ ရွိ၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔
ထိုအျမင္မ်ဳိးသည္လည္း ဘဝ အျမင္ေဟာင္းသာျဖစ္၏ ။ ဘဝ အျမင္သစ္ မဟုတ္ေသး ။ လူကို
ရုပ္နာမ္အျဖစ္ျမင္မွသာ ဘဝ အျမင္သစ္ ျဖစ္၏။ ထိုအျမင္မ်ဳိးသည္ သာသနာပ၌မရွိဘဲ
သာသနာတြင္း၌သာ ရွိ၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ လူကို လူဟု မျမင္ဘဲ ရုပ္နာမ္
အျဖစ္ျမင္ျခင္းသည္ ဘဝ အျမင္သစ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္၏ ။ လူကို လူအျဖစ္
ျမင္ျခင္းသည္ ျဗဟၼစိုရ္အျမင္မည္၏ ။