အ့ံၾသဖြယ္ရာ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေတာ္

 ပခုကၠဴမွ နံနက္ေစာေစာ ၅ နာရီခြဲအခ်ိန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ လတ္ဆတ္ေသာ နံနက္ခင္းေလညင္းကို ႐ႉ႐ႈိက္ ရင္းၿမိဳင္မွတစ္ဆင့္ ပုသိမ္-မုံ႐ြာ ကားလမ္း အတိုင္း ခ်င္းတြင္း-မုံ႐ြာတံတားကို ျဖတ္သန္း ေမာင္းႏွင္ခဲ့ သည္။

လမ္းကလည္းေကာင္း၊ ကားကလည္းေကာင္းမို႔ နံနက္ ၈ နာရီတြင္ မုံ႐ြာေရာက္ သည္။ မုံ႐ြာမွ အရာေတာ္၊ အရာေတာ္ မွ ဝက္လက္နယ္ကို ျဖတ္သန္းသည္။ အညာတမာ လႊမ္းရမည္ဆိုသည့္ အတိုင္း လမ္းေဘး ဝဲ၊ ယာ တမာပင္ႀကီး ေတြက အညာလမ္း တမာပန္းေတြနဲ႔ ေဝေဝဆာဆာ သာသာယာယာ။ အရာေတာ္နယ္ႏွင့္ ဝက္လက္ နယ္ကို ျဖတ္သန္းသည့္အခါ ႐ႈေမၽွာ္မဆုံးသည့္ လယ္ကြင္းႏွင့္ စိမ္းစိုသည့္ ဥယ်ာဥ္ၿခံသီးႏွံမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။

မူးျမစ္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ သဖန္းဆိပ္ ေရေလွာင္တမံေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ကားလမ္းေဘး ဝဲ၊ ယာ အိမ္၏မ်က္ႏွာစာ ေရေျမာင္းမ်ား၌ ငွက္ေပ်ာ ခင္းေတြ၊ ေမၿမိဳ႕ပန္းခင္းေတြ၊ ကုလားပဲခင္းေတြ၊ တိုင္ေထာင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ တေမၽွာ္တေခၚ ေတြ႕ရသည္။

ဝက္လက္နယ္ ေ႐ႊပန္းကုံးေရာက္ေတာ့ တစ္ေထာက္နား သည္။ ေ႐ႊပန္းကုံးေဈး ကိုေလ့လာသည္။ ဆန္စပါးက အဓိကထြက္ ကုန္ဟုဆိုသည္။

အထက္တန္းေက်ာင္း၊ လၽွပ္စစ္မီးႏွင့္ ေနခ်င္စဖြယ္႐ြာႀကီးျဖစ္သည္။ အေလာင္း ဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ ေ႐ႊဘိုနယ္ကို အေျခခံ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ထူေထာင္ႏိုင္ ခဲ့ျခင္း၊ ဆန္ေရစပါးရိကၡာ လူဦးေရ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိျခင္း၊ ေက်း႐ြာႀကီးမ်ား၌ သူရဲေကာင္းေပါ မ်ားျခင္း
တို ႔ေၾကာင့္ကုန္းေဘာင္တစ္ေခတ္ ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းဟု ေတြးျမင္ ခံစား မိသည္။

႐ြာသာႀကီးေရာက္လၽွင္ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းသြားရာ လမ္းအတိုင္းလိုက္သည္။ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ ေဟာင္းေညာင္ ကိုးပင္ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ နံနက္ ၁၁ နာရီခြဲ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဦးေတဇနိယက ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ၏ေက်ာင္းတြင္ ဟန္လင္းၿမိဳ႕၏ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ သမိုင္းစာအုပ္ႀကီးသဖြယ္ ပ်ဴျပတိုက္ႀကီးကို ေတြ႕ရွိရသည္။

တအံ့တဩ ျဖစ္ရသည္။ “က်ဳပ္ရဲ႕ ဆရာေတာ္ တည္ေထာင္ခဲ့တာေပါ့။ တစ္က်ပ္ေပး၊ ႏွစ္က်ပ္ေပးနဲ႔ ပ်ဴေခတ္သုံးပစၥည္းေတြဝယ္ယူစုေဆာင္းခဲ့တာေပါ့” ဟု ဆရာေတာ္ဦးေတဇနိယကမိန္႔သည္။

ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး၏ သမိုင္းတန္ဖိုးသိမႈေၾကာင့္ပ်ဴအိုး၊ ပ်ဴပုတီး၊ ပ်ဴလက္ေကာက္၊ ပ်ဴနားေတာင္း၊ ပ်ဴဒဂၤါးေတြ၊ ေက်ာက္လက္နက္ေတြ စသည့္စသည့္ ပ်ဴပစၥည္းမ်ိဳးစုံ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ႂကြင္း ပ်ဴလူမ်ိဳး ဦးေခါင္းႏွစ္ခုကိုလည္း တစ္၀ႀကီး ေတြ႕ျမင္ရသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဂါတမဘုရားရွင္ မပြင့္မီကပင္ ေ႐ႊဘိုခ႐ိုင္ ဝက္လက္နယ္ေဒသတြင္ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္လူေနမႈဘ၀မ်ား ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့ၾက သည္။ ေက်ာက္ျဖစ္ ႐ုပ္ႂကြင္း လူ႐ိုးေခါင္းႏွစ္ခု ကို ေလ့လာၾကည့္ သည့္အခါအေပၚသြား ၁၆ ေခ်ာင္း၊ ေအာက္သြား ၁၆ ေခ်ာင္း စုစုေပါင္း ၃၂ ေခ်ာင္း ရွိရင္ အသက္ (၂၀)ေက်ာ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး အေပၚသြား၁၄ ေခ်ာင္း၊ ေအာက္သြား ၁၄ ေခ်ာင္း ဆိုရင္ေတာ့ (၁၅) ႏွစ္အရြယ္ ဝန္းက်င္လို႔ ခန္႔မွန္းရေသာ မႏုႆေဗဒပညာရွင္တစ္ဦး၏စကားကို လူ႐ိုး ေခါင္း ႏွစ္ခုကိုၾကည့္၍ အမွတ္ရမိ သည္။ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းမွ ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ႂကြင္း မ်ားႏွင့္ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို ၾကည့္မိသည့္အခါ ႏွစ္ေပါင္း၇၀၀၀ ဝန္းက်င္က လူေနမႈ ဘ၀မ်ား ကို ေတြ႕ျမင္ရ သလိုျဖစ္မိသည္။ ေက်ာက္ကြင္းလက္ေကာက္၊ ပုတီး၊ နားေတာင္း၊ လည္ဆြဲစသည့္ အမ်ိဳးသမီး အသုံးအေဆာင္ မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရသည့္ အခါတြင္လည္း ပ်ဴအမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ လွပမႈကိုျမတ္ႏိုးၾက သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရ သည္။ ေၾကးလက္နက္၊ သံလက္နက္ မ်ား ေတြ႕ျမင္ရသည့္အခါ စစ္တိုက္မုဆိုး စသည့္စြန္႔စားမႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။

ဟန္လင္းေဒသသည္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္မွ တစ္ေသာင္းအထိ လူေနမႈဘ၀မ်ား ရွိခဲ့သည္ကို ဟန္လင္းၿမိဳ႕မွေတြ႕ရွိရေသာ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ ႐ုပ္ႂကြင္းမ်ား က သက္ေသျပေနသည္။ ဗုဒၶဘာသာ အထိမ္းအမွတ္ အေထာက္အထား မ်ား မေတြ႕ရသည္မွာ ဘုရားမပြင့္မီ ကတည္း က ေပၚေပါက္ေနေသာ ပ်ဴလူမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ေတြ႕ရွိရေသာ ဒဂၤါးမ်ား ကို ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ တေကာင္း၊ သေရေခတၱရာ၊ ဗိႆႏိုး

၊ ရခိုင္စသည့္ေဒသမ်ား ႏွင့္ ကူးလူးဆက္ဆံမႈရွိခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရျပန္သည္။

ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းတြင္ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းသည္ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕၏အေရွ႕ေတာင္ဘက္ ကိုးမိုင္ခန္႔အကြာတြင္ တည္ရွိ သည္။ မႏၲေလး-ျမစ္ႀကီးနား မီးရထားလမ္းေပၚရွိ မုဆိုးၿခဳံဘူတာ႐ြာႏွင့္ငါးမိုင္ခြဲခန္႔၌တည္ရွိသည္။ ဟန္လင္းၿမိဳ႕႐ိုး ၏ေတာင္ေျမာက္ အလ်ားမွာႏွစ္မိုင္နီးပါးရွိသည္။ အေရွ႕အေနာက္အနံမွာ တစ္မိုင္နီးပါး တည္ရွိသည္။ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ ေဟာင္းတြင္ တံခါး ၂၄ေပါက္ရွိသည္ဟုဆိုၾကသည္။

ယခုအခါတြင္ အေရွ႕ဘက္တြက္ ငါးပိအိုးတံခါး၊ အေနာက္ဘက္တြင္ ပ်ားႀကီးေတာင့္ တံခါး၊ ေတာင္ဘက္တြင္ တံခါးေတာ္တံခါး၊ ေျမာက္ဘက္ တြင္တကန္သာတံခါး စေသာ တံခါးမ်ားသာ က်န္ေတာ့သည္။

ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းသည္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ႐ြာႀကီးတစ္႐ြာျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

အိမ္ေျခ ၁၅၀၀၊ ရပ္ကြက္ေပါင္း ၁၅ ခု၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၁၄ ေက်ာင္းႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးကိုအေျခခံေသာ စီးပြားေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ ေနသည္ ကိုေတြ႕ျမင္ရသည္။ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းတြင္ ဒူလာ၊ ေပြး၊ဝဲ၊ ကိုက္ခဲ၊ အစာအိမ္ေရာဂါမ်ားကို ေရစိမ္႐ုံႏွင့္ ေပ်ာက္သည့္ ေရပူစမ္းမ်ားလည္းရွိသည္။

ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းတြင္ မင္းေပါင္း ၇၉၈ ပါးအုပ္စိုးခဲ့ သည္ဟု သမိုင္းပညာရွင္ မ်ားက ဆိုသည္။ ေနာက္ဆုံးအုပ္ခ်ဳပ္သြားေသာမင္းတြင္ သားႏွစ္ပါး ထြန္းကားခဲ့သည္။ ပ်ဴမင္းႏွင့္ ၿပဳံးမင္းညီအစ္ကိုျဖစ္သည္။

ၿပဳံးမင္းၿပဳံးလိုက္သည့္အခါ သက္ရွိသက္မဲ့ ၿပဳံးၾကရသည္။ ပ်ဴမင္းသည္ လည္း ေကာင္းကင္ ကိုေမာ့ၾကည့္လၽွင္ ရတနာမိုး႐ြာသည္။ၿပဳံးမင္းသည္လည္း ၿပဳံးလိုက္လၽွင္ေကာင္းကင္မွ ရတနာမိုး႐ြာသည္။ငိုသည့္အခါမူ လက္နက္ငါးပါး မိုး႐ြာသည္ဟုဆိုသည္။ ပ်ဴမင္း၏သားပ်ဴေစာထီးသည္ ပုဂံထီးနန္းကိုစိုးစံခဲ့သည္။ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းကိုတ႐ုတ္တို႔က လင္ယန္ဟု ေခၚသည္။

ပ်ဴသခ်ဳိဳင္းကို ေလ့လာသည့္အခါ ပ်ဴလူမ်ိဳးအ႐ိုးစုတို႔ သည္ ေျမာက္ဘက္ သို႔သာ ေခါင္းျပဳလ်က္ရွိ သည္ကိုေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ပ်ဴလူမ်ိဳးမ်ား ပေပ်ာက္လ်က္ရွိေနသည္မွာလည္း အထူးအံ့ဩစရာေကာင္းလွသည္။ “ျမန္မာ အစပ်ဴတို႔က” ဟု ေျပာႏိုင္သည့္ အေထာက္အထား မ်ား ေတြ႕ရွိရ သလို ႏိုင္ငံတကာမွ သမိုင္းပညာရွင္ တို႔ကလည္းဟန္လင္းပ်ဴၿမိဳ႕ေဟာင္း ကို ေလ့လာေဖာ္ထုတ္ရန္ စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္လ်က္ရွိေနၿပီဟု သိရသည္။ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္မ်ား ေပါမ်ားရာ ဟန္လင္းၿမိဳ႕ ေဟာင္းသို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း သြားေရာက္ ေလ့လာသင့္ေပသည္။

မုံ႐ြာ-အရာေတာ္-ဝက္လက္နယ္သို႔ လည္းေကာင္း၊ မႏၲေလး-အုန္းေတာ-႐ြာသာႀကီး လမ္းအတိုင္းလည္းေကာင္း သြားေရာက္ႏိုင္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ ရေပသည္။

ေနဦးေမာင္(ပခုကၠဴ )
MOI Webportal Myanmar
https://www.facebook.com/MOIWebportalMyanmar?fref=nf