စာအုပ္တန္း

စာအုပ္တန္း

ကၽြန္ေတာ္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္၍ စာအုပ္တန္းကို ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စာအုပ္တန္းမွန္သမွ်ကို ေရာက္သည္။ ျမက္ပင္ကို ဆိတ္၀ါးသလို စာအုပ္ေတြကို တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ေကာက္လွန္ၿပီး ျမည္းစမ္းၾကည့္သည္။ ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္။ ေ႐ွ႔နားက စာကို ေကာက္ဖတ္လိုက္၊ အလယ္နားေလာက္ကို ေကာက္လွန္လိုက္၊ အၿမီးပိုင္းကို ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္၊ စိတ္မ၀င္စားလွ်င္ ထိုစာအုပ္ကို ခ်ၿပီး ေနာက္တအုပ္ကို ေကာက္လွန္ ျပန္သည္။

သည္လိုျဖင့္ စာအုပ္တန္းတေလွ်ာက္တြင္ တဆိုင္ၿပီးတဆိုင္ စာအုပ္ပံုေတြၾကား ထဲတြင္ တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ေကာက္ျမည္းၾကည့္သြားသည္။ ဆိတ္တေကာင္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ျမက္ပင္ကေလးတဆုပ္ကို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေကာက္၀ါးလိုက္၊ တဖန္ တေနရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ျမက္တဆုပ္ကို ေကာက္၀ါးလိုက္ျဖင့္ ျမက္ခင္းက်ယ္ႀကီးတခုလံုး ေနရာအႏွ႔ံေလွ်ာက္သြားေန ေသာ္လည္း စား၍မ၀ႏိုင္သလို စာအုပ္ေတာထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္လွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ စာအုပ္တန္းသို႔ ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ႀကီးတြင္ ဆိတ္ျမက္စားသလို မ၀ႏိုင္၊ မတင္းတိမ္ႏိုင္ဘဲ စာအုပ္ေတြ႔သမွ် ေကာက္ျမည္းၾကည့္သည္။ မႀကိဳက္လွ်င္ ေနာက္တအုပ္ကို ေကာက္ျမည္းသည္။ ႀကိဳက္လွ်င္ ၀ယ္လာခဲ့သည္။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အခ်ိန္လည္း ရသည္။ မ်က္စိအျမင္အားလည္း ေကာင္းေသးသည္။ ယခုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလို စာအုပ္ေတြ႔သမွ်ကို မ၀ါးႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ စာအုပ္တန္းကိုေရာက္လွ်င္ စာအုပ္ေတြ႔သမွ်ကို လွန္ခ်ိန္မရေတာ့။ မ်က္စိအားကလည္း နည္းလာၿပီ။ စာအုပ္ဆိုင္တန္းမ်ားတြင္ ခင္းထားေသာ ေရာင္စံုၿပိဳးျပက္ေနသည့္ စာအုပ္မ်ားကို သာ ျမင္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စာအုပ္မ်ားကိုမူ ေခါင္းစဥ္မ်ားကို ဖတ္၍ မသဲကြဲေတာ့။ စာအုပ္တိုင္း စာအုပ္တိုင္းကို ကပ္ၾကည့္ေန၍လည္း မျဖစ္။ ဆိုင္႐ွင့္မ်က္ႏွာကို လည္း ၾကည့္ရေသးသည္။ စာအုပ္ျမင္သမွ်အား ေကာက္ကိုင္ေနသည္ကို ႀကိဳက္ပံုမရ။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္တန္းေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို စာအုပ္မ်ားကို တအုပ္ၿပီး တအုပ္ မျမည္းႏိုင္ေတာ့။ အေ၀းမွ လွမ္းၾကည့္႐ံုသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ေခါင္းစဥ္ေတြကို သဲကြဲျခင္း မ႐ွိ။

... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက စာအုပ္တန္းသည္ သည္ေလာက္လည္း စာအုပ္အမ်ိဳး အမည္ မစံု။ သည္ေလာက္လည္း အေရအတြက္မမ်ား။ ထိုစဥ္က စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးဆို၍ ဆူးေလဘုရားလမ္းက စမတ္အင္မူကာဒမ္၊ ပန္းဆိုးတန္းက စီးတီးဘြတ္ကလပ္၊ ကုန္သည္လမ္းက သည္အက္ဂ်ဴေက႐ွင္းနယ္ ဘြတ္စေတာႏွင့္ စပတ္လမ္း(ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လမ္း) က စတင္းဒတ္လစ္ထေရးခ်ားေဟာက္စ္ ေလာက္ပဲ႐ွိသည္။ ထိုဆိုင္ႀကီးမ်ားက စာအုပ္သစ္ေတြကို တင္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ စာအုပ္သစ္တိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္မ၀ယ္ႏိုင္။ တခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆမၼားဆက္မြန္၏ စာအုပ္ကို မ၀ယ္ႏိုင္သျဖင့္ စမတ္အင္မူကာဒမ္သို႔ ေန႔စဥ္ သြား၍ဖတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အေစာင့္ကုလားကသိ၍ စာအုပ္ကို သိမ္းထားလိုက္ သျဖင့္ မဖတ္ရေတာ့။ ထိုစာအုပ္ကိုေမးေတာ့ ၀ယ္သြားၿပီ မ႐ွိေတာ့ဟု ေျပာလိုက္သည္။ အမွန္ကေတာ့ မ၀ယ္ေသး။ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႔မွာပင္ လူတေယာက္ ထိုစာအုပ္ကို လာ၀ယ္ရာ စပြဲအံဆြဲထဲတြင္ သိမ္းထားရာမွ ထုတ္ေရာင္းလိုက္သည္ကို ျမင္ရသည္။

ေနာက္ေတာ့ စမတ္အင္မူကာဒမ္၏ေျမးက ကၽြန္ေတာ့္အား ေက်ာင္းသားမွန္း သိသြားကာ မ၀ယ္ႏိုင္သည့္တိုင္ စာအုပ္လာဖတ္မွန္းသိလွ်င္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳသည္။ သူ႔တပည့္ ကုလားမ်ားအားလည္း ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္လာဖတ္လွ်င္ ဖတ္ခြင့္ေပးလိုက္ပါဟု ေျပာထားသည္။

"တို႔ဆိုင္က တို႔အဖိုးေတြ လက္ထက္ကတည္းက ဖြင့္လာတဲ့ဆိုင္။ ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္သိမ္းပိုက္ၿပီးကတည္းက ဖြင့္တာ။ တို႔အဖိုးက စာအုပ္၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီစာအုပ္ဆိုင္ကို ဖြင့္ထားတာ။ မင္းတို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္႐ွိရင္လဲ ေျပာၾက၊ ငါမွာေပးမယ္၊ ပိုက္ဆံမ႐ွိရင္လဲ ငါ့ဆိုင္မွာ လာဖတ္ႏိုင္တယ္" ဟု ခြင့္ေပးသည္။ ေနာင္တြင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကေလသည္။

သူသည္ တခါတခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္ကို သူ႔ႏိုင္ငံျခားေငြထဲမွ ထုတ္၍ မွာေပးတတ္သည္။ မွာလိုက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာ။ တပတ္အတြင္း စာအုပ္ေရာက္လာ သည္။ မွတ္မွတ္ရရ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ ရာေဖာက္စ္ေရးသည့္ '၀တၳဳႏွင့္ျပည္သူ' ဆိုေသာ စာအုပ္ကို သူမွာေပးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ တျခားစာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစာအုပ္ဆိုင္ကို ဘယ္မွ် စြဲလန္းေနသည္ဆိုလွ်င္ ထိုစာအုပ္ဆိုင္ (ဆူးေလဘုရားလမ္း ေဆးႏွင့္ေဆးပစၥည္းဆိုင္ေနရာကေလး) ကို ယခုတိုင္ အိပ္မက္ထဲတြင္ မၾကာခဏ ျမင္မက္တတ္ပါသည္။

ပန္းဆိုးတန္း႐ွိ စီးတီးဘြတ္ကလပ္မွာ သူ႔ထက္အခင္းအက်င္း က်ယ္ၿပီး သူ႔ထက္စာအုပ္ ပိုစံုသည္။ သူ႔ဆိုင္မွာ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ပါ ေရာင္းသျဖင့္ ပိုၿပီး စံုျခင္းျဖစ္သည္။ အျပင္စာအုပ္ မွာမူ စမတ္အင္မူကာဒမ္ေလာက္ စံုလင္ျခင္းမ႐ွိ။ ကုန္သည္လမ္း႐ွိ သည္အက္ဂ်ဴေကး႐ွင္းနယ္ ဘြတ္စေတာႏွင့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း႐ွိ စတင္းဒတ္လစ္ထေရးခ်ားေဟာက္စ္တို႔မွာ စြယ္စံု က်မ္းႀကီးမ်ား၊ ဘာသာသာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ႀကီးမ်ားကို ေရာင္းေလ့႐ွိၾကသည္။

စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးမ်ား အနီးသို႔ မကပ္ႏိုင္သည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လမ္းေဘး စာအုပ္တန္းသို႔ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္သည္။ ဆူးေလဘုရားလမ္း၊ ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) တေလွ်ာက္မွာ စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္းသည့္ ဆိုင္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိသည္။ အခ်ိဳ႔လည္း ဆိုင္ခန္းကေလးေတြႏွင့္ ေရာင္းၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ကလည္း ပလက္ေဖာင္း ေပၚတြင္ ဗန္းကေလးခင္းၿပီး ေရာင္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုေခတ္စာအုပ္တန္းလို တစုတေ၀းတည္းမဟုတ္။ ဟိုနားတြင္တဆိုင္၊ သည္နားတြင္တဆိုင္၊ ေပ်ာက္တိေျပာက္က်ား။ ေရေက်ာ္တ၀ိုက္တြင္ နည္းနည္းပါးပါး႐ွိသည္။ ထိုမွလြန္လွ်င္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းေထာင့္နား တ၀ိုက္တြင္ ႏွစ္ဆိုင္သံုးဆိုင္။ ထိုမွလြန္လွ်င္ ပန္းဆိုးနားတြင္ သံုးေလးဆိုင္၊ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းျခံလမ္းတြင္ ေလးငါးဆိုင္၊ ထို႔ေနာက္ ကြန္တီနင္တယ္ေအာက္မွာ ခပ္စိတ္စိတ္ ေတြ႔လာရသည္။ အေနာက္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာလွ်င္ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္း ေထာင့္နားတြင္ နည္းနည္းပါးပါး၊ ေ႐ႊဘံုသာလမ္းနားတြင္ နည္းနည္းပါးပါး။

ညေနတိုင္း စာအုပ္တန္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားလွ်င္ နဖူးေျပာင္ေျပာင္၊ ကတံုး ဆံေတာက္ပါးပါး၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ အသားညိဳညိဳ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္၊ အရပ္ျပတ္ျပတ္ လူႀကီးတေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္အျမဲလိုလို ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထီးေကာက္ႀကီးတေခ်ာင္းကို လက္ေမာင္းတြင္ ခ်ိတ္ထားၿပီး စာအုပ္တအုပ္၊ ႏွစ္အုပ္ကို လက္တြင္အျမဲ ကိုင္ထားတတ္သည္။ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီးကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ခၽြတ္သည္မ႐ွိ။ အျမဲခဲထားတတ္ေလသည္။

သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔လွ်င္ အျမဲျပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ တခါတေလတြင္ ကြန္တီနင္တယ္ေအာက္က စာအုပ္ဆိုင္ေတြ ေ႐ွ႔မွာ ေတြ႔တတ္သည္။ ေ႐ႊဘံုသာလမ္းေဒါင့္က ဆိုင္ေလးတဆိုင္တြင္ ေတြ႔တတ္သည္။ တခါေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းႏွင့္ ၂၇ လမ္းေထာင့္က စာအုပ္ဆိုင္ကေလးတဆိုင္တြင္ ထိုင္၍ စာအုပ္တအုပ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ စာအုပ္က လက္တ၀ါးသာသာမွ် ႐ွိသည့္ စာအုပ္ကေလး။ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္သည့္ အက္ဒြင္အာႏိုး၏ 'အာ႐ွတိုက္၏ အလင္းေရာင္' ဆိုသည့္ စာအုပ္။

စာအုပ္ဆိုင္ကေလးမွာ ကုလားႀကီးတေယာက္ ေရာင္းေနသည့္ စာအုပ္ဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အ၀တ္ကေလးခင္း၍ စာအုပ္ကေလး ဆယ့္ေလးငါးအုပ္ကို ေရာင္းေနသည့္ ဆိုင္ကေလးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အာႏိုး၏ စာအုပ္ကို ဟိုလွန္သည္လွန္ လုပ္ေနသည္။ ဗုဒၶ၏ ျဖစ္ေတာ္စဥ္ကို ကဗ်ာျဖင့္ဖြဲ႔ထားသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္ 'ကိုရင္ေလး ဘာစာအုပ္ေတြမ်ား ဖတ္ေနသလဲ' ဟု ေမးလိုက္သျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ ေဆးျပင္းလိပ္ကို အျမဲခဲထားတတ္သည့္ ထိုလူႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္အမည္ကို ေျပာလိုက္ေသာအခါတြင္ ထိုလူႀကီးသည္ အနားသို႔ ကပ္လာကာ ေဆးျပင္းလိပ္ကို ပါးစပ္မွ ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေလသံကေလးျဖင့္ 'ဒီစာအုပ္က သိတ္ေကာင္းတဲ့စာအုပ္ ကိုရင္ေလးရ။ နိမိတ္ႀကီးေလးပါးကို ျမင္ၿပီး ေတာထြက္ေတာ္မူတဲ့ ညက်ေတာ့... ယေသာ္ဓရာ၊ ယခု ငါသြားေသာ ခရီးသည္ ခရီးတကာတို႔အနက္ အေ၀းဆံုးခရီး ျဖစ္၏... လို႔ဆိုၿပီး ယေသာ္ဓရာကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခန္းဟာ ဖတ္ရင္း ၾကက္သီးေမြးညင္း ထေလာက္တယ္' ဟုဆိုကာ အာႏိုး၏ ကဗ်ာထဲမွ စာသားမ်ားကို ႐ြတ္ျပေနသည္။

ထိုလူႀကီးသည္ ေလေအးကေလးျဖင့္ အမွ်င္မျပတ္ ေျပာေနသည္။ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းသည္။ ဟာသပါသည္။ ေတာမတ္စ္ဂေရး၏ တမ္းခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ ေဘာ့စ၀ဲႏွင့္ ဂၽြန္ဆင္တို႔အေၾကာင္း၊ ေအာ္လီဗာဂိုးလ္စမစ္အေၾကာင္း၊ ဓားပိန္ယိမ္းဆရာ ဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေတာင္လံုးျပန္ ဆရာခတို႔၏ ျပဇာတ္အေၾကာင္း၊ ပီမိုးနင္းအေၾကာင္း။

ထိုလူႀကီးမွာ အျခားသူ မဟုတ္ပါ။ ဆရာႀကီး ေဇယ်ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ 'ျမတ္ေလးေ႐ႊဓါးဗိုလ္' ၀တၳဳမ်ားမွအစ ေ႐ွးအဂၤလိပ္ေခတ္ 'ေ႐ႊျပည္ေတာ္' သတင္းစားထဲတြင္ ပါသည့္ ေဇယ်၏ ၀တၳဳတိုကေလးမ်ားႏွင့္ 'ယင္းတိုက္ႏုခ်ိန္' စသည့္ ၀တၳဳတိုကေလး မ်ားအလယ္၊ စာေပေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားအဆံုး အားလံုး ေလာက္ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔က စာအုပ္ေဟာင္းေရာင္း သည့္ လမ္းေဘးစာအုပ္ဆိုင္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း ေရးထားသည့္ ေဆာင္းပါးတိုကေလး တေစာင္ကို ဖတ္မိပါသည္။

သူ႔ေဆာင္းပါးကေလးကို ဖတ္မိသည့္အခါတြင္မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ လမ္းေဘးစာအုပ္ ေဟာင္းဆိုင္ကေလးမ်ား ေပၚလာသည့္ကိစၥတြင္ ေဇယ်၏ ေက်းဇူးမကင္းေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားမိပါသည္။ ေဇယ်က စာအုပ္ေရာင္းသည့္ ကုလားမ်ားအား ပဲခူးကလပ္၊ ဂ်င္မခါနာကလပ္၊ ေမ႐ိုးေမရင္းကလပ္၊ ကန္ေတာ္ႀကီးဘုတ္ကလပ္ စသည့္ မ်က္ႏွာျဖဴကလပ္ မ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာျဖဴအိမ္မ်ားတြင္ အဂၤလိပ္စာနယ္ဇင္းမ်ားကို ဖတ္ၿပီးလွ်င္ လႊင့္ပစ္ထားတတ္ ေၾကာင္း၊ ယင္းတို႔ကို ေနာက္ေဖးတန္းလ်ားမွ ထမင္းခ်က္မ်ား၊ ဘ႑ာစိုးမ်ားႏွင့္ေပါင္းၿပီး ထိုစာအုပ္မ်ားကို ယူ၍ ေရာင္းသင့္ေၾကာင္းျဖင့္ အၾကံေပးဖူးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္ လမ္းေဘးစာအုပ္ အေဟာင္းဆိုင္ကေလးမ်ား ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ေဇယ်သည္ စာအုပ္ခ်စ္သူတဦး ျဖစ္သည္။ ေနာင္ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန ညႊန္ၾကားေရး၀န္ ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္လည္း ေဇယ်သည္ ထီးေကာက္ကို လက္ေမာင္းတြင္ ခ်ိတ္ၿပီး၊ စာအုပ္တန္းကို လမ္းသလားျမဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဒူးနာၿပီး ေကာင္းစြာလမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မွပင္ ရပ္ေတာ့သည္။

စာအုပ္တန္းသို႔ ေရာက္သြားျခင္းသည္ ဘုရားပြဲလူအုပ္ႀကီး တအုပ္ထဲသို႔ ေရာက္သြား သည္ႏွင့္ တူသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနေသာ လူမ်ား၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ေန ေသာ လူမ်ား၊ အလစ္သုတ္ရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ လူမ်ား၊ မုန္းစရာေကာင္းေသာ လူမ်ား၊ အဖိုးတန္ေသာလူမ်ား၊ တန္ဖိုးမ႐ွိေသာလူမ်ား စသျဖင့္ ဘုရားပြဲတခုတြင္ လူမ်ိဳးစံုေတြ႔ ႏိုင္သကဲ့သို႔ စာအုပ္တန္းတခုတြင္ အဖိုးတန္ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ အဖိုးမတန္ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ စာအုပ္မ်ား၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ စာအုပ္မ်ား၊ အသံုး၀င္ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ အသံုးမ၀င္ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ ကိုယ္လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္မ်ား စသျဖင့္ အမ်ိဳးစံုကို ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။

အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ ဂေရဟမ္ဂရင္းက 'စာအုပ္ေစ်း' ဆိုေသာ သူ၏ ရသစာတမ္း တေစာင္၌ 'စာအုပ္ေစ်းသည္ အသံုး၀င္ေသာ အခ်က္အလက္ အတိုအထြာမ်ားကို ေကာက္ယူစုေဆာင္းႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္- စာအုပ္တန္း၌ 'ပတ္၀န္းက်င္' သန္႔႐ွင္းေရး စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးကုမၸဏီမွ ထုတ္ေ၀ေသာ 'ေရေျမာင္းမ်ားသန္႔႐ွင္းနည္းစာအုပ္'၊ 'ေတာနယ္သို႔ သြားေရာက္သူမ်ားအတြက္ နတ္ေဗဒင္ေမးနည္း' 'ေရေအာက္ ေၾကးနန္းႀကိဳး ဆက္သြယ္ျခင္းပညာ'၊ '႐ွီကာဂိုရဲဘက္တို႔ ေတြ႔ရေသာျပႆနာမ်ား' စသည့္စာအုပ္မ်ားျဖစ္ သည္ဟု ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။

မွန္ပါသည္။ စာအုပ္တန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္ေသာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ရႏိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လံုး၀စိတ္၀င္စားျခင္း မ႐ွိေသာ သစ္တန္တြက္နည္း၊ ေဆးၿမီးတိုကုထံုးက်မ္း၊ ဆပ္ျပာခ်က္နည္း၊ ႏွင္းဆီကိုင္းဆက္ စိုက္ပ်ိဳးနည္း စသည့္ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္ပါ သည္။

သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္မ၀င္စားေသာ စာအုပ္ပံုမ်ားထဲတြင္ တခါတရံ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘ၀ကို ျပန္၍လြမ္းေစသည့္ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။

တေလာက ကၽြန္ေတာ္သည္ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္တဆိုင္ ေ႐ွ႔တြင္ ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခ်င္ေနသည့္ စာအုပ္သံုးေလးအုပ္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ၀မ္းသာသြားကာ ေစ်းမဆစ္ဘဲ ၀ယ္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္းႏွင့္ စတုတၳတန္းတို႔တြင္ သင္သည့္ ေဒါင္းတံဆိပ္ျမန္မာဖတ္စာမ်ားႏွင့္ ဦးေဖေမာင္တင္၏ မူလတန္း ျမန္မာဖတ္စာသစ္စာအုပ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

စာအုပ္တန္းသို႔ သြားရသည္မွာ ကေလးဘ၀ကို ျပန္သြားရသကဲ့သို႔ ေပ်ာ္စရာ၊ လြမ္းစရာ ေကာင္းပါသည္။

ယခု ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိ အားနည္းလာသည့္အတြက္ စာအုပ္တန္းကို မွန္မွန္မသြားႏိုင္ ေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာအုပ္တန္းကို အေ၀းမွသာ ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။

ျမသန္းတင့္။

[၁၉၈၉၊ စက္တင္ဘာ၊ ပြင့္စြယ္ေတာ္မဂၢဇင္း။]

{ျမသန္းတင့္-လမင္းကိုထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္း၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၀ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}