ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ရတာဟာ အရင္က ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ ေတာင္ျပဳန္းပြဲ ကို ျပန္ၿပီး အမွတ္ရ မိတယ္။ အဲဒီတုန္း ကလဲ နာရီဝက္ တစ္စီးက်ေလာက္ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ရထားႀကီးက အၿမဲ လူျပည့္ေနတယ္။ အခုလည္း ခက္ခက္ ခဲခဲ တိုးေဝွ႕ တက္ၿပီး ရထားေပၚမွာ ေျခေထာက္ တစ္စံုစာ ေနရာကို မနည္းရွာရပ္ ရတယ္။ ပူအုိက္ၿပီး အသက္႐ွဴၾကပ္ လြန္းလို႔ ေမာ့ၿပီး အသက္႐ွဴ ေနရတယ္။ ရထားစထြက္ လိုက္မွ ေလအနည္း အက်ဥ္း တိုးဝင္လာၿပီး လူေငြ႕ေတြနဲ႔ ပူအုိက္ေနတာ သက္သာ သြားတယ္။ ဘူတာႀကီးက ထြက္လို႔ နန္းတြင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ခဏမွာပဲ သရဲေစ်း ဘူတာကို ေရာက္တယ္။ ပြဲေတာ္သြားဖို႔ ေဇာသန္သန္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္း ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကလဲ တိုးၾက၊ ေဝွ႕ၾက၊ တက္ၾက ျပန္တယ္။ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက နဲ႔ ရထား ျပန္ထြက္တယ္။ ရထားထြက္ၿပီး အလံတိုင္ အလြန္ေလာက္ ေရာက္တာနဲ႔ ''တံခါးပိတ္ပိတ္'' ဆိုၿပီး အေပါက္ေဘး ထိုင္ေန သူေတြက တံခါးေတြ အတင္းဆြဲခ် ပိတ္တယ္။ တံခါး ပိတ္ၿပီးတာ နဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ဆိုသလိုပဲ ရထားေဘး ဝဲယာ နံရံေတြကို ဒံုးဒံုးဒိုင္းဒိုင္း အသံေတြနဲ႔ အတူ ခဲေတြ၊ ေလာက္စာလံုး ေတြ ထိမွန္လာတယ္။ ေအာက္ကေန ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေပၚကလူ အခ်ဳိ႕လဲေလးခြေတြ ထုတ္ၿပီး ျပန္ပစ္ ၾကတယ္။ ေတာင္းျပဳန္း မေရာက္ ခင္ၾကား ေအာက္ကပစ္၊ အေပၚကပစ္ ရထား ျပတင္းေပါက္ေတြ တင္လိုက္၊ ခ်လိုက္ အႀကိမ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ခဲ့ရတယ္။
ေအာက္က လူေတြ ဘာျဖစ္တယ္ မသိ။ ရထားေပၚမွာ လူအခ်ဳိ႕ ဦးေခါင္း ေပါက္ၿပဲ ကုန္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘာျဖစ္ၾက တာလဲ ဘာျဖစ္လို႔ လဲ ေဘးနားက လူေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့ အေပၚက လူေတြ ေျပာင္ၾက၊ စၾကတာကို ေအာက္က မခံႏိုင္လို႔ ခဲနဲ႔ျပန္ပစ္ ရာက ဓေလ့ႀကီး တစ္ခုလို ျဖစ္ေနၿပီး ရထား အသြား၊ အျပန္ ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ မွတ္သား ေလာက္တဲ့ ဓေလ့ တစ္ခုပါပဲ။ အခုေတာ့ ဒီဓေလ့ ရွိေသးလား မသိပါ။ ေတာင္ျပဳန္း ဘူတာ ေရာက္ေတာ့ မႏၲေလး ဘူတာႀကီး အတုိင္း အေပၚနဲ႔ ေအာက္ အတက္ အဆင္း ၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ၾကျပန္ ပါတယ္။ ဆင္းသူ က ဇြတ္ဆင္း၊ တက္သူက ဇြတ္တက္ နဲ႔ တိုးသူ၊ ေဝွ႕သူ ၾကားညႇပ္ၿပီး မိမိလဲ ေအာက္ေရာက္ ခဲ့တယ္။
တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူး ေပမယ့္ ေရြ႕လ်ား ေနတဲ့ လူေၾကာႀကီးနဲ႔ ေမ်ာပါရင္း ပြဲေတာ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ခမ္းနားလွတဲ့ ကေရကရာ ဆုိင္ႀကီးေတြ၊ ေတာင္ျပဳန္း လက္ေဆာင္ လည္ဆြဲ အစရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ႀကီး ေတြက ပြဲေတာ္ အဝင္ဝက ႀကိဳဆို ေနၾကတယ္။
ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကည့္ရင္း တိုးေဝွ႕ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ျမဴးၾကြ လႈပ္ရွားၿပီး ရင္ကို တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေစတဲ့ နတ္ဒိုး၊ နတ္ဆိုင္း သံေတြ၊ ေဟး...ေဟး...ဆိုတဲ့ လူငယ္ ေယာက်္ားေလး ေတြရဲ႕ေအာ္ဟစ္သံေတြ ၾကားေန ရပါတယ္။ တိုးရင္း ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ နန္းႀကီးကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ လူလတ္ပိုင္း နဲ႔ လူငယ္ အမ်ားစု ပန္းစည္းေတြ ေျမႇာက္ၿပီး ခုန္ေပါက္ ကေန ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး မတိုင္ပင္ လုိက္ရပါဘဲ ဝင္က မိလ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ ဝင္လုိက္တာ နဲ႔ တစ္ၿပိဳင္ထဲ အ႐ႈိက္ဆီကို ဒူးတစ္ဖက္ ဝင္လာ ပါတယ္။ ပယ္ထုတ္ၿပီး ဆက္က မိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ရင္ၫြန္႔ဆီကို ေပါက္ေျခ တစ္ေခ်ာင္း ဝင္လာ ျပန္တယ္။
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုး ကေနၾကသူက မပါသေလာက္ လက္သီးေတြ ထုိး ၊ဒူးေတြ တုိက္၊ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ လုပ္ေနၾက သူေတြမ်ားတယ္။ အႏၲရာယ္ အလြန္မ်ားလွ ပါတယ္။ က ရင္းနဲ႔ လူအုပ္ အလယ္ထဲ ေရာက္သြားရာ အေပၚစီးက ဝင္လာတဲ့ လက္သီး တစ္လံုးက မ်က္ႏွာကို ခြပ္ခနဲ ခပ္ျပင္းျပင္း ထိသြားမွ အထုိးခံ လုိက္ရတာ သိလိုက္ ပါေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာ တစ္ျပင္လံုးလဲ ပူထူသြားတယ္။ ေမာ့ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ တက္တူး တစ္ ကိုယ္လံုး အျပည့္နဲ႔ လူထြားႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလဲ လက္ေဝွ႕ ႀကိဳးဝိုင္းထဲက ထိုးဘက္ တစ္ေယာက္လို သေဘာထား သလားမသိ၊ ေဒါသအျပည့္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ မင္း ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ဆိုတဲ့ စိန္ေခၚတဲ့ သေဘာပါ။ လူအုပ္ၾကားက အလန္႔တၾကား ခုန္ထြက္ မိတယ္။
တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူး သူေတြ၊ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူး သူေတြ အေပ်ာ္ လြန္ၿပီး သူတို႔ကို အားက်လို႔ ကခဲ့မိ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ကိုယ္စီ လက္သီးနဲ႔ထုိး ေျခေထာက္နဲ႔ အကန္ခံခဲ့ ရတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ အတြင္း ခ်ဳိးေရေတာ္ သံုးပြဲ ယုန္ႀကိဳပြဲနဲ႔ ထိန္ခုတ္ပြဲ စတဲ့ လူစည္ကားတဲ့ ေန႔ေတြ မွာ ေတာင္ျပဳန္း အနီးတစ္ဝိုက္ ေက်းရြာသား မ်ားက သူ႔ရက္နဲ႔ သူ နန္းႀကီး ေပၚတက္၍ ကတတ္ေၾကာင္း၊ အျခားသူမ်ား ဝင္ကလွ်င္ ရန္ျပဳ တတ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ သိရပါတယ္။ တစ္ဖက္က အုပ္စုမ်ား လွ်င္လဲ အုပ္စု အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္တတ္ ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ၾကည့္ ေနစဥ္ တစ္ခဏတာ အတြင္းမွာ ရန္ပြဲေပါင္း မ်ားစြာ ေတြ႕လိုက္ ရတယ္။ ကေနတဲ့ လူအုပ္ အတြင္းက ပံုကနဲ၊ ေခြကနဲ ေသြးသံရဲရဲ လဲက် လာတာလဲ ျမင္ရတယ္။ ဘယ္သူ ထုိးလိုက္၊ ႐ိုက္လိုက္လဲ မသိလိုက္ ရပါ။ ေပြ႕ထုတ္သူ၊ ထမ္းထုတ္သူ၊ ထြက္ေျပးတဲ့ သူေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြး ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ပြဲေတာ္ လံုၿခံဳေရး နဲ႔ ရဲမ်ားက ဖမ္းသူဖမ္း၊ ဆြဲသူဆြဲလဲ ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြ အကမပ်က္ ဆက္ကၾက ျပန္တယ္။ ဆိုင္းဆရာ အတီးရပ္ သြားရင္ ကတဲ့ လူငယ္ေတြက တစ္က်ပ္ဖုိး၊ ႏွစ္က်ပ္ဖိုး၊ ငါးက်ပ္ဖုိး တီးေပး ခိုင္းတယ္။ ဆိုင္းဆရာ ကလဲ သူ႔ေၾကးနဲ႔သူ တန္႐ံု တီးေပးတယ္။ ေတာင္ျပဳန္း ဗဟုသုတ မရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အျမင္ဆန္းေတြ ျမင္ေန ရပါတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း ရန္တစ္ပြဲ ျဖစ္ျပန္ ပါတယ္။ ထြက္ေျပး သူေနာက္ လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ ပန္းစည္း နဲ႔ လွမ္းေပါက္လိုက္ ပါတယ္။
ပန္းစည္းက တိုင္မွန္ၿပီး ေဖြးခနဲ ဓားေျမႇာင္ တစ္ေခ်ာင္း ထြက္တာလဲ ေတြ႕လိုက္ ရေရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ နန္းႀကီးေပၚက ဆင္းေျပး ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒုစ႐ိုက္ ႏွိမ္နင္းေရး၊ မႈခင္း က်ဆင္းေရး အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္က မႏၲေလးတိုင္း ေဒသႀကီး ႏွစ္ဆယ့္ကိုး ၿမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းမ်ားမွ ရဲမ်ားနဲ႔ အထူးတပ္ဖြဲ႕ ဖြဲ႕ၿပီး ၾကပ္မတ္ က်င္းပတာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲက တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အမႈေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ျဖစ္တယ္လို႔လဲ ဆိုပါတယ္။
ေတာင္ျပဳန္းရြာ အတြင္း သံုးဆယ့္ ခုနစ္မင္း နန္းအစံုကို ေတြ႕ရတယ္။ နန္းတိုင္း လိုလို နတ္ေခ်ာ့ နတ္က ေနတဲ့ နန္းက မ်ားတယ္။ နတ္ကေတာ္မ်ား၊ နတ္ေဟာသူ ေတြကလဲ ေစ်းသည္ေတြလို အခန္းကုိယ္စီ နဲ႔ေမးျမန္းသူ၊ ပူေဇာ္ပသသူ ကိုယ္စီနဲ႔ အခန္းတိုင္း လိုလို ျပည့္ေနတယ္။ နတ္ကေတာ္၊ နတ္ဆရာ မ်ားက မိန္းမလ်ာ မ်ားသာ အမ်ားစု ျဖစ္ၾကၿပီး ဧရာဝတီတိုင္း ေဒသႀကီး၊ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီးေတြက အမ်ားဆံုး ျဖစ္ၾကတယ္။ ပြဲေတာ္ တစ္ခြင္လံုး နတ္ပန္းေတြနဲ႕ သင္းေနတယ္။ လူတုိင္း လက္ထဲလဲ ပန္းစည္းနဲ႔ ေျမႀကီးမွာလဲ ေနရာတိုင္း ပန္းစည္းေတြ က်ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေအာင္ျမင္ေရးပန္း၊ လွပ ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ပန္း၊ ျမတ္ႏိုးစရာ ပန္းစည္းမ်ား ကိုင္ေဆာင္ ထားၾကၿပီး ႏွလံုးသား မႏူးညံ့ၾက ပါလား လို႔လဲ ေတြးမိတယ္။ ေျဗာင္ေျဗာင္ ဆိုတဲ့ဆုိင္းသံ၊ ကသူေတြရဲ႕ ေဟး... ေဟး... ဆိုတဲ့အသံ၊ နတ္သီခ်င္းသံ၊ နတ္ဆိုင္းသံ ေတြက ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အားရပါးရ စၾက၊ ေနာက္ၾကတယ္။ ဘုန္းဘုန္း ေတြေတာင္ ေနာက္က ဧည့္သည္ မိန္းကေလး ပါရင္ အေနာက္ခံ ရတယ္။
တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ ထူးထူး ျခားျခား အထူး စည္ကားတဲ့ ႐ိုးရာပြဲေတာ္ တစ္ခု ျဖစ္တာ အမွန္ပါပဲ။ မ်ဳိး႐ိုး အစဥ္အဆက္ မိဘ႐ိုးရာမို႔ သြားသူေရာ၊ အေပ်ာ္ သြားသူေရာ မ်ားျပား စည္ကားလွ ပါတယ္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ေႏွာင္းပိုင္းက ထူးျခားတဲ့ ပြဲေတာ္ကို အထူးရထားနဲ႔ သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္သူမွ မေျပာင္ေလွာင္၊ မစမေနာက္ ရပါဘဲ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဘာမသိ၊ ညာမသိ ခံလိုက္ရတဲ့ လက္သီးဒဏ္ ကိုေတာ့ ယေန႔အထိ ေတာင္ျပဳန္း လက္ေဆာင္ အျဖစ္ သတိရ ေနပါတယ္။
ယဥ္ေအာင္ဟိန္း
#Themyawadydaily
http://myawady-myawady.blogspot.com/2014/08/blog-post_64.html
0 comments:
Post a Comment