ဘရန္ဒီတစ္ပုလင္း (ေသာ္တာေဆြ)

ဘရန္ဒီတစ္ပုလင္း (ေသာ္တာေဆြ)
================
ဤေခတ္ ဤအခါ၌ ဤကဲ့သို႔ေသာ ပ်ားအံုတံဆိပ္၊ သံႀကိဳးခတ္၊ ဘီဟုိက္ ဘရန္ဒီစစ္စစ္ကို ရွာေဖြယူေဆာင္လာႏုိင္သူအား အထူးပင္ ခ်ီးမြမ္းဩဘာ ေထာပနာျပဳဖြယ္ ေကာင္းပါေပ၏။

အေၾကာင္းမွာ နိပြန္မာစတာတို႔ စိုးစံေတာ္မူေသာ ဒုတိယေျမာက္ႏွစ္ျဖစ္၍ ၎မာစတာမ်ားကိုယ္တုိင္ပင္ ဆာေကးေခၚ အဘိဓမာ ခ်က္အရက္ေလာက္မွ မစြံေသာ ဂ်ပန္စိမ္ေရကို ေသာက္သံုးေနရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၍ အေနာက္ႏုိင္ငံျဖစ္ လက္က်န္ ဘီယာ၊ ဘရန္ဒီ၊ ဝီစကီတို႔ကား ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေလၿပီ။ လူမမာ ဓာတ္စာအတြက္ သတင္းစာေၾကာ္ျငာႏွင့္ လိုက္လံရွာေဖြေသာ သူမ်ားပင္ လက္ေလွ်ာ့ရေသာ အခါသမယႀကီး ျဖစ္ေပ၏။

အကယ္၍သာ စမ္းေခ်ာင္းကြက္သစ္ရွိ မင္းတုိင္ပင္အမတ္ေဟာင္း ဦးတုတ္ေပါ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို ထူးဆန္းစြာ မီးမေလာင္ခဲ့ပါမူ ထိုဘရန္ဒီတစ္ပုလင္းသည္ ဤရပ္ကြက္သို႔ ေရာက္လာမည္ မဟုတ္ေခ်။

ဦးတုတ္ေပါ လူ႔ျပည္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္နင္း ခုနစ္ဆယ္သို႔ ခ်ဥ္းခဲ့ေခ်ၿပီ။ ယခုကဲ့သို႔ ဝမ္းနည္းပက္လက္ မျဖစ္စဖူး ထူးထူးဆန္းဆန္း အသက္အရြယ္ႀကီးမွပင္ ႀကံဳေတြ႔ရေခ်သည္။

လူပ်ိဳဘဝ၌ ရည္းစားေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္မွ် သူ႔အရင္ လင္ယူသြားၾကသည္ကို ဤမွ် မေဆြးပူမိ။ ထံုပလံုတံု ေတခဲ့သည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ သမီးအႀကီးဆံုး လင္ေပးစားခါနီး သူ႔ရည္းစားေနာက္ လိုက္ေျပးခဲ့စဥ္ကႏွင့္လည္း မႏိႈင္းယွဥ္ႏုိင္။ ရွိသမွ်ပစၥည္းကေလး ကုန္ေအာင္ပင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့၍ အမတ္ရာထူးရၿပီးေနာက္ အမတ္တို႔၏ဘာဝ အေပ်ာ္အပါးလြန္သျဖင့္ အရင္းေငြတစ္ျပားမွ် မစုမိခင္ ရာထူးျပဳတ္က်သည္ကို ဤမွ် ဝမ္းမနည္းမိ။ အမတ္လုပ္ၿပီး ရမ္းကားမႈေၾကာင့္ မယားျဖစ္သူ စိတ္ညစ္ေသသည္လည္း မေထာင္းတာလွ။

ယခုတစ္မူ အျခားအျခားေသာ ေသရာမပါႏုိင္သည့္ ပစၥည္းေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ၊ ပ်က္စီးနိမ့္ေလွ်ာခဲ့သည္ထက္၊ ဤ ရွင္အတူ ေသမကြဲ ပါမည္ထင္ခဲ့ေသာ မိမိ၏ ခံ့ခံ့ထည္ထည္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးကိုမွ ထူးဆန္းစြာ မီးေလာင္ဆံုး႐ံႈး ပ်က္စီးရေသာေၾကာင့္ အလြန္႔အလြန္ ႏွေျမာတသ ပူေဆြးဝမ္းနည္းျခင္းကို ျဖစ္ရေလေတာ့၏။

သူ အမတ္ျဖစ္စဥ္ကမူ သူ၏ ပံုမွာ တြဲလဲဆြဲထားေသာ ထန္းလက္ေျခာက္ႀကီးသဖြယ္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးကားေနရန္ အေရးႀကီးလွေပ၏။

သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးမ်ိဳးမွာ လူတစ္သိန္းလွ်င္ တစ္ေယာက္ မရွိ။ သူ၏ ပါရမီထူး၍သာ သူ႔၌ တန္ဆာဆင္ေနသည္ဟု ယူဆေနခဲ့၏။ “ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးႏွင့္ ဦးတုတ္ေပါ။ ဦးတုတ္ေပါႀကီးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး”ဟု ေဝးနီးရပ္ျခား ေက်ာ္ၾကားကာ သူ၏မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကပင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ့၏။

ယခုမူ ထိုႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီး ဆံုး႐ံႈးရေခ်ၿပီ။
ဦးတုတ္ေပါသည္ အသက္ႀကီးမွ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘဲ အမတ္ရာထူးဒဏ္ေၾကာင့္ ရွိသမွ် ပစၥည္းကေလး ကုန္ခဲ့၍ လက္က်န္အိမ္တစ္လံုးေပၚတြင္ အိမ္ေထာင္သည္ သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေနကာ သမက္၏ လုပ္စာကို စားေန၏။ သူ၏ အက်င့္မွာ နံနက္ေစာေစာတြင္ အမတ္လုပ္စဥ္က စတုိင္အတုိင္း၊ ေဘာင္းဘီတုိတုိ၊ ဗုိက္ရႊဲရႊဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကားကား၊ တုတ္ေကာက္တစ္ဖက္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိ၏။ ထမင္းစားခါနီးတြင္ အရက္ကေလး မွန္မွန္ေသာက္၍ ထမင္းကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားႏုိင္သျဖင့္ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း က်န္းမာဝၿဖိဳးတုန္းပင္ ျဖစ္၏။

အထူးသျဖင့္ သူ အႏွစ္သက္ဆံုးမွာ ေဆးျပင္းလိပ္ ျဖစ္၏။ ဘယ္ေတာ့မွ အျပတ္မခံႏုိင္။ ေဆးျပင္းလိပ္ႏွင့္ ဓာတ္မီးျခစ္တစ္ခုမွာ လက္၌ အၿမဲတေစ ရွိေနရ၏။ ေဆးလိပ္ကိုလည္း မည္မွ်ပင္တုိတုိ ပါးစပ္တပ္ရလွ်င္ တစ္ဖြာရရ ႏွစ္ဖြာရရ ညႇိေသာက္ေလ့ရွိ၏။ အိပ္ခါနီးတြင္ ေခါင္းအံုးနား၌ ခ်ထားကာ ႏုိးလွ်င္ႏုိးခ်င္း၊ ဘာမွမေျပာ၊ ဘာမွမလုပ္၊ မ်က္ႏွာမသစ္၊ ပလုပ္မက်င္းေသးဘဲ ေဆးလိပ္တိုတုိ ပါးစပ္တြင္ အလ်င္အျမန္တပ္ၿပီး မီးညႇိေလ့ ရွိ၏။

တစ္ေန႔ေသာအခါ၌ ဦးတုတ္ေပါသည္ နံနက္စာကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ တံုးလံုးလွဲကာ ေဆးျပင္းလိပ္ေသာက္ရင္း ထမင္းလံုး စီေလ၏။ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးတြင္ ေဆးလိပ္တိုကေလးကို ေခါင္းအံုးအနီး ဓာတ္မီးျခစ္ကေလးႏွင့္အတူ ခ်ထားလိုက္၏။ ေဆးလိပ္တိုကေလးမွာ လက္ဆစ္တစ္ဆစ္မွ်သာ က်န္ေတာ့၏။

မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ။ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ရာမွ ႏုိးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေမြးတြင္ စိမ့္ခနဲ ေအးေတးေတးရွိသည္ဟု ထင္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတုိင္း ဘာကိုမွ မလုပ္၊ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားေသးဘဲ ေဆးလိပ္တိုကို ပါးစပ္တပ္ကာ ဓာတ္မီးျခစ္ကို ကပ္၍ ျခစ္လိုက္ေလ၏။

မီးသည္ ႐ုတ္တရက္ ဟုန္းခနဲ ထေတာက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးတို႔ကို တဖ်စ္ဖ်စ္ႏွင့္ ေလာင္ေလ၏။
“ဟဲ့… ဘာျဖစ္တာလဲဟဲ့၊ ဘယ့္ႏွယ္ပါ့လိမ့္”
ဟု ႐ုတ္တရက္မူ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ဘဲ ေျခမကုိင္မိ၊ လက္မကုိင္မိ၊ တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ေနမိ၏။ ေနာက္မွ သတိရလာကာ ပုဆုိး ခါးပံုစႏွင့္ မ၍ ပြတ္လိုက္မွ မီးၿငိမ္းသြားေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးရွည္ႀကီးမ်ား မရွိေတာ့ေခ်။ မီးၿမႇိဳက္ခါစ ဝက္ေမြးကဲ့သို႔ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ တြန္႔တြန္႔ကေလးမ်ားသာ က်န္ေတာ့၏။

မ်က္ႏွာႀကီးရဲရဲႏွင့္ အနီးရွိတုိင္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ မွန္ကို သြား၍ ၾကည့္ေလ၏။
“ဟုိက္… ေသာက္က်ိဳးနည္းေရာ”
ဟု တစ္ခြန္းတည္းေအာ္ကာ အသက္ပါသြားသကဲ့သို႔ ပါးစပ္ႀကီးအေဟာင္းသားႏွင့္ ၾကက္ေသ ေသေနေလ၏။ တစ္မိနစ္ခန္႔ၾကာမွ သတိရလာကာ သက္ျပင္းႀကီးခ်လ်က္ ဓာတ္မီးျခစ္ကို ျပန္၍ ကုိင္ၾကည့္လုိက္ရာ မီးစာမွာ ငါးစင္တီမီတာမွ် ရွည္ထြက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ၿပီး ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းစြာ ေခါက္လိုက္ေလ၏။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျမင္ရသျဖင့္…
“ဝင္းၾကည္”
ဟု မီးဖိုထဲတြင္ အၿမဲ ရွိရမည္ျဖစ္ေသာ အေစခံမေလးကို က်ယ္ေလာင္စြာ ေခၚလိုက္ေလ၏။ သူ႔ေခၚသံႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း…
“ရွင္”
ဟု ထူးကာ ဆံပင္ကို ျပင္ပတ္ရင္း အပ်ိဳေပါက္မေလးတစ္ေယာက္ ထြက္လာေလ၏။ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကိုၾကည့္၍ ရယ္ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ မရယ္ဝံ့ေခ်။
“ဓာတ္မီးကို ဘယ္သူ ကုိင္တာျမင္လဲ”
“ဘုိးဘုိး အိပ္ေနတုန္းက ေအာင္ေလး ကုိင္တာ ျမင္တယ္”
ဟု မဆုတ္မဆုိင္း ေျဖလိုက္ေလ၏။ အေၾကာင္းမူကား ဝင္းၾကည္သည္ အိမ္၌ ျဖစ္သမွ်ကို မသိဟူ၍ မေျဖရ။ ေျဖခဲ့လွ်င္ အႀကီးအက်ယ္ ဆူပူျခင္း ခံရေလ့ရွိသျဖင့္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ျပန္ေျပာရန္ အက်င့္ရေနၿပီး ျဖစ္၏။ ေအာင္ေလးဆိုသူမွာ ေလးႏွစ္အရြယ္မွ် ကေလးျဖစ္၍ မဟုတ္ဘူးဟု အမွန္အတုိင္း ျငင္းဆိုခဲ့လွ်င္ အပ်ိဳေပါက္ ဝင္းၾကည္က ဟုတ္ေၾကာင္း ယုတၱိယုတၱာႏွင့္ ႏုိင္ေအာင္ေျပာမည္ ျဖစ္ေပ၏။

တစ္အိမ္လံုးတြင္ ေအာင္ေလးမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္၍ ဝင္းၾကည္မွာ ေအာင္ေလးကို ေကာင္းမြန္စြာ စကားရည္လုႏုိင္သျဖင့္ သူ႔ခမ်ာမွာ မဟုတ္ဘဲႏွင့္ ခံရေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ယခုမူကား ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ကို ခံရေခ်ေတာ့မည္။

ဦးတုတ္ေပါသည္ ဝင္းၾကည္၏ အေျဖကို ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း -
“ေအာင္ေလးေရ… ေဟ့… ေအာင္ေလး”
ဟု ကုန္း၍ ေခၚေလ၏။
ေအာင္ေလးသည္ အဘုိးေခၚသံၾကား၍ မုန္႔ေကၽြးမည္ထင္ကာ အေျပးကေလး လာခဲ့ေလ၏။ ေလွကားထစ္ဆံုးေအာင္ မတက္ရမီ ဦးတုတ္ေပါသည္ ခ်ိဳင္းကေျမႇာက္ယူၿပီး ‘ဓာတ္မီးျခစ္ ေဆာ့ရမလား’ဆိုကာ အျပင္းအထန္ ႐ိုက္ေလ၏။

ေအာင္ေလးသည္ နာလြန္းလွ၍ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေအာင္ ငိုေလ၏။ သံုးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္၌ သြား၍ မိန္းမခ်င္း စု၍ အတင္းေျပာေနေသာ ေအာင္ေလး၏မိခင္ မျမခင္ ၾကားသျဖင့္ အေဖာ္တစ္စုႏွင့္ အေျပးကေလး လာၾကေလ၏။

“အမယ္ေလး… အေဖ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္တာလဲ။ က်ဳပ္ကေလးကို မ႐ိုက္စဖူး ရက္စက္လွေခ်လား”
ဟု ဆုိကာ အတင္းဆြဲယူထားမွ လက္လႊတ္လိုက္ေတာ့၏။ ဦးတုတ္ေပါသည္ ေအာင္ေလး မီးျခစ္ယူေဆာ့ၿပီး မီးစာဆြဲျမႇင့္ထား၍ မိမိႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီး ေလာင္ကုန္ေၾကာင္း ေျပာဆိုျပသရာ မိန္းမတစ္စုမွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ၾကေလ၏။

သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာမရယ္ဝံ့။ စိတ္ႏွလံုးထိခိုက္လွေသာ ဦးတုတ္ေပါ၏ မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပုိးသတ္ကာ ေနလိုက္ရကုန္၏။

ဦးတုတ္ေပါသည္ မိမိ ျမတ္ႏုိးလွစြာေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ဆံုး႐ံႈးရျခင္းႏွင့္ ေဒါသအေလ်ာက္ မ႐ိုက္စဖူး ေျမးေလးကို ႐ုိက္မိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဝမ္းနည္းပက္လက္ မ်က္ရည္မ်ားက်လာ၍ အေရ႐ံႈ႕တြေနေသာ လက္ေမာင္းႀကီးႏွင့္ သက္ငယ္ျပစ္ႏွင့္တူေသာ မ်က္ခံုးေမြးႀကီးမ်ားေအာက္ဝယ္ စီးထန္းထန္း မ်က္ရည္တို႔ကို သုတ္ကာ အိပ္ခန္းသို႔ ဝင္သြားေလ၏။

***
ထုိေန႔မွစ၍ ဦးတုတ္ေပါသည္ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးအတြက္ မစားႏုိင္၊ မေသာက္ႏုိင္ျဖစ္ကာ ေဘးနီးခ်ဳပ္စပ္ရွိ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံ စာအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ လူႀကံဳျဖင့္လည္းေကာင္း မိမိ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ဆံုး႐ံႈးေၾကာင္းကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္၏။

ထိုမိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဳးတို႔လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာ္ကို လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကကုန္၏။ ထိုသူတို႔သည္ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးအတြက္ အိပ္ရာထဲမွေန၍ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ေျပာေနပံုႏွင့္ သူ၏ မီးေလာင္ၿပီးေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကိုၾကည့္ကာ သူမျမင္ေအာင္ ရယ္ၾကေလ၏။ သူ၏ မ်က္ေမွာက္တြင္မူကား မရယ္ဝံ့။ မသာအိမ္လာရေသာ သူမ်ားသဖြယ္ ဝမ္းနည္းဟန္ေဆာင္ကာ ‘ေအာင္ေလး အမုိက္ကေလး’ မေကာင္းေၾကာင္းကိုသာ ဝင္းၾကည္ ေျပးစကားအရ ယုိးမယ္ဖြဲ႔ေနၾကရ၏။

ထိုႏႈတ္ခမ္းေမြး မီးေလာင္မႈႀကီးကား ဤကဲ့သို႔လွ်င္ ဝင္းၾကည္ေျပာစကားအရ ေအာင္ေလးကိုသာ အျပစ္တင္ေနၾကျခင္းျဖင့္ ၿပီးစီးသြားလိမ့္မည္ဟု ေအာက္ေမ့ခဲ့ၾကရာ ပဲခူးၿမိဳ႕မွ ပင္စင္ရ စံုေထာက္ရာဇဝတ္ဝန္ေဟာင္း ဦးတုတ္ေပါ၏ မိတ္ေဆြ ဦးေဇာ္ဝင္း ေရာက္မွပင္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြားျပန္ေလ၏။

စံုေထာက္ ဦးေဇာ္ဝင္း၏ ယူဆခ်က္မွာ ဤမွ် ႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးကို ခၽြတ္ခၽြတ္ခ်ံဳးေအာင္ ေလာင္ျခင္းသည္ မီးစာရွည္ေန႐ံုႏွင့္ မေလာင္ႏုိင္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူသည္ တစ္နည္းတစ္ဖံုအားျဖင့္ တမင္သက္သက္ စီမံထားဟန္တူေၾကာင္း၊ မိမိ အတိအလင္းေျပာရလွ်င္ ေအာင္ေလး မဟုတ္။ ေအာင္ေလးထက္ အသက္မ်ားစြာႀကီးသူ (က်ားမ မခြဲ) တစ္ေယာက္ (သို႔မဟုတ္ တစ္ေယာက္ထက္ ပို၍)သည္ ဦးတုတ္ေပါ အိပ္ေနစဥ္ ပထမ မီးစာကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဓာတ္ဆီဆြတ္ထားသည္။ ဒုတိယ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို (သို႔မဟုတ္ ေဆးလိပ္တိုပါ) ဓာတ္ဆီေလာင္းလိုက္သည္။ ေနာက္ ႐ုတ္တရက္ ေရွာင္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာ ထိုႏႈတ္ခမ္းေမြးႀကီးကို ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းသည္ဟု ေျပာဆိုေလ၏။

ထိုစကားကို ၾကားလွ်င္ ဦးတုတ္ေပါသည္ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ရာထဲမွ ထထုိင္ကာ…
“အမယ္ေလး… စံုေထာက္ဉာဏ္မ်ား တယ္စူးရွပါလား၊ ဒါဟုတ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ က်ဳပ္ႏႈတ္ခမ္း ေအးစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဟုတ္ၿပီ… ဟုတ္ၿပီ… ဦးေဇာ္ဝင္း၊ စံုေထာက္စမ္းပါ၊ ဒီတရားခံေပၚရင္ ကင္ေပတုိင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ က်ဳပ္သားကိုေျပာၿပီး ႀကီးေလးတဲ့အျပစ္ကို ေပးခုိင္းမယ္”
ဟု ႀကိမ္းဝါး ေျပာဆိုလိုက္ေလ၏။

မီးေလာင္းစဥ္မွာ အိမ္မွာရွိေနသူကို စံုစမ္းရာ (၁) အေစခံမေလး ဝင္းၾကည္ အသက္ (၁၅)ႏွစ္ (၆)လ၊ ေမာင္ျဖတ္စ (၂၁)ႏွစ္ႏွင့္ (၃)လ၊ ဦးတုတ္ေပါ၏ သမက္ ကိုဘႏုိင္၏ တူ ေရာဂါေဟာင္းျပန္ထ၍ အိပ္ရာထဲ၌ ေနရသူ။

ဤႏွစ္ေယာက္အနက္ ဒုတိယလူမွာ ထင္ျမင္ယူဆဖြယ္ ရွိေန၍ စံုစမ္းၾကည့္ရာ ေအာက္ပါအတုိင္း သိရ၏။

‘ျဖတ္စ’ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာမွ ဆင္းသက္လာေသာ အမည္ျဖစ္၏။ သူငယ္စဥ္က သူ႔အေမ့လင္ႏွင့္ တူလြန္း၍ အဂၤလိပ္လို Same Chip ဆိမ္းခ်စ္ဟုေခၚရာမွ ျမန္မာလုိ ျပန္လိုက္ေသာအခါ ‘ျဖတ္စ’ ျဖစ္လာ၏။

ထက္ျမက္ေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၌ (၁) အရက္ေသာက္ျခင္း၊ (၂) ေလာင္းကစားျခင္း၊ (၃) မိန္းမလိုက္စားျခင္း တည္းဟူေသာ ဝါသနာသံုးခုအနက္ တစ္ခုခုကို ဝါသနာပါရမည္ဟု စာဆိုရွိရာ ေမာင္ျဖတ္စမွာ ထိုသံုးခုလံုးကို ဒင္ျပည့္၊ က်ပ္ျပည့္ ဝါသနာပါသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အိမ္မွ သူ႔ဒဏ္ မခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ ႏွင္ထုတ္ထား၍ ဝါသနာခ်င္းတူသူ သူ႔ဦးေလး ဦးဘႏုိင္က ေခၚယူထားျခင္း ျဖစ္၏။

ဦးတုတ္ေပါႏွင့္ ရန္စဆို၍ကား ေနာက္တစ္လေလာက္က ဦးတုတ္ေပါ၏ ေျမး ေမာ္လီေခၚ အပ်ိဳမေလး လာစဥ္က ေမာင္ျဖတ္စက အတင္းလူပ်ိဳစကားေျပာၿပီး ဖက္နမ္းမိ၍ ဦးတုတ္ေပါက နာနာၾကည္းၾကည္း ေျပာဆိုဖူး၏။

သို႔ေသာ္ ဦးေဇာ္ဝင္းက သူ႔ကို တီးေခါက္ၾကည့္ေသာအခါမူ ယဥ္ေက်းစြာပင္ “ဦးမင္း ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မွာ မ်ားစြာ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္လွပါေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အျခားလူ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ပေယာဂ မပါဘဲ သူကုိယ္တုိင္ပင္လွ်င္ သူ႔ဟာသူ သုတ္သင္ခ်င္၍ ဉာဏ္ဆင္ျပဳမူသည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းမွာ အခ်ိဳ႕ေသာ လူႀကီးမ်ားသည္ မိန္းမငယ္ကေလးမ်ားကို ယူခ်င္လာ၍ ႀကီးရာမွ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳလာေအာင္ ဆံပင္ကို ေဆးဆုိးျခင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို ရိတ္ပစ္ျခင္းမ်ားကို ေတြ႔ႀကံဳဖူးပါေၾကာင္း။

ယခု ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ ဘုိးဘုိးေပါမွာလည္း ပုထုဇဥ္ျဖစ္၍ မေဖာက္ျပန္ဟု မေျပာႏုိင္ပါေၾကာင္း၊ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးမွာ အစဥ္သျဖင့္ ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္ကို အသားယူလာသည္ျဖစ္၍ အလိုအေလ်ာက္ ရိတ္ပစ္ရန္ ခဲယဥ္း၍ ဉာဏ္ဆင္ျပဳသည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း၊ မိမိမွာမူ အကုသိုလ္ဝင္လာကာ ေရာဂါေဟာင္း ျပန္ထေနသူျဖစ္၍ ဤကဲ့သုိ႔ မေကာင္းမႈႀကီးကို မျပဳဝံ့ပါေၾကာင္း…”
စသည္ျဖင့္ ေခ်ငံစြာ ေျပာျပေလ၏။

ဦးေဇာ္ဝင္း ကုိယ္တုိင္ပင္ ေမာင္ျဖတ္စေျပာသကဲ့သို႔ ႏႈတ္ခမ္းေမြးရိတ္ၿပီး မိန္းမငယ္ေလး ယူဖူးသူျဖစ္၍ ဤအမႈကို ဆက္လက္စံုစမ္းရန္ ရြံ႕တြံ႔တြံ႔ျဖစ္ေနစဥ္ ပဲခူးမွ မိမိမယား အေထြးဆံုးကေလး လင္ငယ္ေနာက္ လုိက္သြားၿပီဟု သံႀကိဳးေရာက္လာသျဖင့္ အလ်င္အျမန္ ျပန္သြားရေလ၏။

ျပန္ခါနီးတြင္ မိတ္ေဆြဦးတုတ္ေပါမွာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးအတြက္ မအိပ္ႏုိင္၊ မစားႏုိင္ အိပ္ရာထဲလဲၿပီး ပိန္းခ်ံဳးေနသည္ကို သနား၍ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို အလ်င္အျမန္ နဂိုအတုိင္း ျပန္ျဖစ္ရန္ ဂ်ာမနီျပည္မွလာေသာ ေဆးရွိေၾကာင္း၊ ထိုေဆးမွာ သံုးခါမွ် သုတ္လိမ္းလိုက္လွ်င္ ဘုိးဘုိးေအာင္ ဆင္းလာၿပီး ေတာင္ေဝွးႏွင့္ ထုိးေပးလိုက္သကဲ့သုိ႔ အံ့ဩဖြယ္ရာ ႐ုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း နဂုိအတုိင္း ျပန္ျဖစ္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခု ဂ်ပန္ေခတ္ကပင္လွ်င္ လက္က်န္မ်ား ရွာ၍ ရႏုိင္ေၾကာင္း၊ ပုလင္းပံုသဏၭာန္မွာ ပုတု ရွည္ေတ ျပားတား လံုးတံုး ျဖစ္၍ တံဆိပ္မွာ ကမာၻေပၚတြင္ မျဖစ္ေပၚေသးေသာ ‘ကတၱဴးကတၱံ’ေခၚ ေျခ (၃)ေခ်ာင္းရွိ အေကာင္႐ုပ္ ျဖစ္၏။ ပုလင္းပတ္စကၠဴေပၚတြင္မူ မည္သည့္လူမ်ိဳးမွ် မဖတ္ႏုိင္ေသာ စာကို ေရးထားေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဦးတုတ္ေပါ အိပ္ရာမွထေအာင္ ဉာဏ္ဆင္ၿပီး မွာထားခဲ့ေလ၏။

ဦးတုတ္ေပါမွာ ထုိစကားကို ၾကားသည့္ေန႔မွ စ၍…
“က်ဳပ္ တုိးေၾကာင္ကေလးမွာက်န္တဲ့ လယ္တစ္ခုိင္ ကုန္ခ်င္ ကုန္ပါေစဗ်ာ၊ ဒီေဆးကို မရ ရေအာင္ ရွာမယ္”
ဟု ဆုိကာ အိမ္တြင္ မနားေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္နယ္တစ္ဝုိက္ ေစ်းရွိသမွ်ကို ေျမလွန္စနစ္ျဖင့္ ရွာေလ၏။ ထုိစဥ္အတြင္း၌လည္း ဝမ္းဆြဲသည္ ေဒၚဖြားတုတ္ႀကီး ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေနရာကို ၾကက္သြန္မျပတ္ တုိက္ထား၍ သူ႔အနားကပ္လိုက္လွ်င္ ၾကက္သြန္နံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထေနေလ၏။

***
ဤကဲ့သို႔ မေနမနား ရွာေဖြခဲ့ရာ ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေသာအခါတြင္ သူ၏ မရွိေသာ ေဆးကိုကား မေတြ႔။ ေရကူး ကံဘဲ့ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္း၏ ေနာက္ေဖး ကုလားႏြားတင္းကုပ္ ႏွစ္ခုၾကားရွိ ညေနေစ်းကေလးတြင္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ပ်ားအံုတံဆိပ္ ဘီဟုိက္ဘရန္ဒီ တစ္ပုလင္းကို ေတြ႔ေလ၏။

အမတ္ျဖစ္စဥ္က အရက္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ခဲ့ေသာ ဦးတုတ္ေပါသည္ မဆုိင္းမတြ ေစ်းမဆစ္ဘဲ တ႐ုတ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လု၍ ဝယ္လုိက္ေလ၏။

ဤမွ် ရွားပါးခက္ခဲေသာ အရက္ပုလင္းကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ရရွိ၍ မိမိ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေပါက္ေဆးကို ရသေလာက္နီးပါးမွ် ဝမ္းသာကာ ပယင္းေရာင္ အဆင္းကေလးကို ၾကည့္႐ႈလ်က္ ဟုိယခင္ အမတ္ဘဝတြင္ ဤဘရန္ဒီမ်ိဳးႏွင့္ ျမဴးထူးစဥ္က ဟိုတယ္မေလးကေလးမ်ား၏ ကႏြဲ႔ကလ် အမူအရာကေလးမ်ားကို ေတြးေတာေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ မိမိသမီး မျမခင္၏ ခုႏွစ္လဗုိက္သည္ မ်က္စိထဲ၌ ကြင္းခနဲေပၚလာသျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ခနဲျဖစ္ကာ…

“ဟုိက္… မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူး။ ေသာက္လို႔မျဖစ္ဘူး။ သူ မီးဖြားဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။ ခါတုိင္း ကေလးတုန္းက ဒါနဲ႔ခ်ည္း ဖြားေနတာ။ သူ႔ေပးမွပဲ။ အင္း… သူ႔ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းသာမလဲ”
ဟု ေတြးေတာကာ ႐ုတ္တရက္ အျမန္ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ေလ၏။

အိမ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း မိမိ ရွားရွားပါးပါး ရလာခဲ့ေသာ ပစၥည္းကို လက္ထဲမွ မခ်မီ ဝမ္းသာအားရ ေျပာဆို ႂကြားဝါလုိက္ခ်င္လွသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္၌ မျမခင္ မရွိ။ အေစခံဝင္းၾကည္ႏွင့္ အသည္းအသန္ ေရာဂါထေနေသာ ေမာင္ျဖတ္စသာ ရွိသည္။ ထိုႏွစ္ေယာက္အနက္ ဝင္းၾကည္က ဘာမွ နားမလည္၍ အက်ိဳးရွိမည္ မဟုတ္။ နားလည္ေသာသူကို ျပမွသာ အသားပါမည္ဟု အႀကံရကာ လူနာ၏ အခန္းေပါက္ဝသို႔ သြား၍-

“ေဟ့ … ျဖတ္စ”
ဟု ေခၚလိုက္ေလ၏။
ေမာင္ျဖတ္စသည္ တေစာင္းအိပ္ေနရာမွ…
“ခင္ဗ်ာ”
ဟု မသက္သာေသာအသံျဖင့္ ထူးကာ သူ၏ ကိုက္ခဲလွေသာ ခါးတစ္ဖက္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိႏွိပ္ရင္း သမင္လည္ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္ေလ၏။ ပုလင္းကို ကုိင္ေျမႇာက္ျပရင္း…
“ေဟ့.. ဒီမွာ ၾကည့္စမ္းကြ”
“ဘာလဲဗ်။ ကတၱဴးကတၱံတံဆိပ္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေဆး ရခဲ့ၿပီလားဗ်”
“မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ ဘရန္ဒီေလ၊ ပ်ားအံုတံဆိပ္ ဘီဟုိက္ဘရန္ဒီအစစ္ေပါ့ကြ”

ဘီဟိုက္ဘရန္ဒီအစစ္ဟု ၾကားလိုက္လွ်င္ပင္ ေမာင္ျဖတ္စသည္ အံ့ဩလန္႔ဖ်ပ္ေသာ အမူအရာႏွင့္ အိပ္ရာမွ လူးလဲထကာ ၾကားရေသာ အသံကုိပင္ မယံုၾကည္ႏုိင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္…
“ဘာ… ဘီဟိုက္ဘရန္ဒီ အစစ္၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ၊ မဟုတ္ႏုိင္တာႀကီးကို၊ ဒီလိုအခါႀကီးမွာ ခင္ဗ်ာ့ဟာ ဂ်ပုိးေစ်းက ပလာညင္းႀကီးထင္ပါရဲ႕”
“ပလာညင္းဆိုတာ ဘာလဲကြ”
“ပလာညင္းဆိုတာ ပုလင္းညာေပါ့ဗ်”

ဦးတုတ္ေပါ၏ မ်က္ႏွာမွာ ႐ုတ္တရက္ တင္းမာခက္ထန္လာကာ…
“ဘာ…. မင္းက ငါ့ကို အညာမိရေအာင္ လူအ မွတ္လို႔လား။ မင္းတုိင္ပင္အမတ္ လုပ္လာတဲ့ အေကာင္ကြ။ ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ သံႀကိဳးခက္နဲ႔ ထိပ္က ခဲပတ္ေတာင္ မပြန္းေသးဘဲ”
ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ သြား၍ေပးလိုက္၏။

ေမာင္ျဖတ္စသည္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကုိင္တြယ္ၾကည့္ရင္း အမဲလိုက္ ေခြးကဲ့သို႔ ပုလင္းကို အနံ႔ခံၾကည့္ကာ ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းေထာင္လာၿပီး…
“ဟာ… အစစ္ပဲဗ်ိဳ႕ဘုိးဘုိး။ ဘယ္ကရခဲ့တာလဲ၊ တစ္လံုးတည္းလားဟင္၊ ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရသလဲ”
ဟု ဝမ္းသာအားရေမးျမန္းကာ ရဟႏၲာတစ္ပါး ကုိယ္ထင္ျပသည္တြင္ ဖူးျမင္ရသကဲ့သို႔ ဦးတုတ္ေပါ၏မ်က္ႏွာကို ေငးေမာ ၾကည့္႐ႈေနေလ၏။

ဤတြင္ ဦးတုတ္ေပါမွာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ကာ…
“ဟဲဟဲ.. ဟဲဟဲ… ငါ လူပါးပါကြ။ အစစ္မွန္းသိလို႔ ဝယ္ခဲ့တာ။ ေရကူးကကြ၊ (၅၅)က်ပ္တည္း ေပးခဲ့ရတယ္။ နားမလည္တဲ့ ဟိႏၵဴကုလားဆီကမို႔ေပါ့။ နားလည္တဲ့လူဆို ဘယ္ တစ္ရာေပးေတာင္ ရမလဲကြ”
“ဘုိးဘုိးက သိပ္ေတာ္တာပဲဟင္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘိုးဘုိးကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိုေနတာနဲ႔ အဆင္သင့္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သာ ဒါေသာက္လိုက္ရရင္…”

ေမာင္ျဖတ္စ၏ စကားမဆံုးမီ ဦးတုတ္ေပါ၏ မ်က္ႏွာမွာ ႐ုတ္တရက္ တင္းမာခက္ထန္သြားျပန္ကာ…
“ေအာင္မာ… ေအာင္မာ မင္းလိုမ်ား မွတ္ေနလား။ ရာရာစစ ငါေတာင္ မေသာက္ရက္ဘူး။ ငါ့သမီး မီးေနသည္ေသာက္ဖို႔ ယူလာတာ ေပး… ေပး…”
ေမာင္ျဖတ္စက ျပန္၍ မေပးဘဲ…
“ဘုိးဘုိးကလည္းဗ်ာ အန္တီ့ဗုိက္က ခုမွ ခုႏွစ္လေလာက္ရွိေသးတာ။ သံုးလေတာင္ လုိေသးတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေသာက္လိုက္လို႔ က်န္းမာလာေတာ့ အစား ရွာေပးမွာေပါ့ဗ်”
“ေအာင္မာ… မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးလား ရွာရမွာ။ ေသေတာ့မလို ေရာဂါနဲ႔၊ ေပးပါကြာ”
“ဘုိးဘုိးကလည္း ရွာရင္ရမွာေပါ့ဗ်။ ဘုိးဘုိးဖို႔ ကတၱဴးကတၱံတံဆိပ္ႏႈတ္ခမ္းေမြးေဆးေတာင္ ရွာေပးပါဦးမယ္။ ဘုရားစူးပါေစ့။ ဘုိးဘုိး ႏႈတ္ခမ္းေမြး မီးေလာင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔မွ စိတ္မေကာင္းဘူး။ မမာေနလို႔သာ၊ မာရင္ ၾကာလွၿပီ ရွာေပးတာ”
“ေဟ့ ျဖတ္စ ခ်ဲ႕မေနနဲ႔ကြာ။ ေပးစမ္းပါ ျမန္ျမန္”
“ဘုိးဘုိးကလည္းဗ်ာ ျပၿပီးမွေတာ့ ေပးပါေတာ့ဗ်ာ။ ေခြးဝမ္းသာေအာင္ ေလလည္ျပသလို မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ငရဲႀကီးတတ္ပါတယ္”

ဦးတုတ္ေပါသည္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ…
“ေပးကြာ”
ဟု ဆုိကာ အတင္းလု၍ ထြက္သြားေလ၏။
ေမာင္ျဖတ္စမွာ အားမႏုိင္၍ မာန္ေလွ်ာ့လိုက္ရကာ…
“ခ်ီး… အစဦးေတာ့ လာျပၿပီးေတာ့ မေပးႏုိင္ဘဲနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးတင္ မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္ခံုးေမြးႀကီးပါ မီး႐ိႈ႕ပစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒီဘရန္ဒီေတာ့လားကြာ၊ မရ ရေအာင္ကို ခုိးေသာက္မယ္”
ဟု မၾကားတၾကား ေရရြတ္လိုက္ေလ၏။

ဦးတုတ္ေပါမွာ မိမိ ခဲရာခဲဆစ္ရလာခဲ့ေသာ ဘရန္ဒီကို လာေရာက္ျပသကာ အသားယူႂကြားဝါသြားရ၍ ေက်နပ္သေလာက္ နဂိုဓာတ္ခံ ရင့္သန္ခဲ့ေသာ ေမာင္ျဖတ္စမွာ မသက္သာရွိလွေခ်၏။ အေၾကာင္းမူကား ညေန (၆)နာရီတြင္ ငါးေၾကာ္၊ ေဂြးေတာက္ရြတ္ဟင္းခ်ိဳႏွင့္ ဝင္းၾကည္ ထမင္းလာပို႔ေသာအခါ ျဖတ္စမွာ မစားႏုိင္၊ မေသာက္ႏုိင္ ဒုကၡေတြ႔ရေလ၏။

လက္ေရေဆးကာ ငါးေၾကာ္ကို ဖဲ့ဝါးလိုက္ၿပီး ထမင္းတစ္လုတ္စားလိုက္ရာ မ်ိဳ၍မက် ေဟ့ခနဲ ေလလွန္လာလ်က္ ရင္ခံေန၏။ ေဂြးေတာက္ရြက္ ဟင္းခ်ိဳကို ေသာက္ခ်လိုက္ရာ လည္ေခ်ာင္းထဲ၌ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး အေၾကာင္းမထူး။ ေနာက္ထပ္ စားခ်င္စိတ္မရွိ။ “ဘာေၾကာင့္ေပလဲ”ဟု စဥ္းစားလိုက္ရာ ပုလင္းတစ္လံုး မ်က္စိထဲ၌ ကြက္ခနဲ ေပၚလာၿပီး ဘရန္ဒီ… ဘရန္ဒီ… ဘရန္ဒီေသာက္ခ်င္၍သာ ထမင္းမစားႏုိင္ျဖစ္ေနသည္ကို သူ ေတြးမိေလ၏။

ဝမ္းထဲက ဟာသည္။ ေလပ်ိဳ႕သည္။ ဆာသည္။ သို႔ေသာ္ စားခ်င္စိတ္မရွိ။ လွ်ာေလးသည္။ သြားရည္စုိ၏။ ဇြန္း၊ ပန္းကန္ကုိင္လွ်င္ လက္တုန္ေန၏။ ဤကား ေရခ်ိန္ မကိုက္ေသးေသာ အေသာက္သမားတို႔၏ ဒုကၡတည္း။

ေမာင္ျဖတ္စသည္ အိပ္ရာထဲ လဲသည္မွစ၍ အရက္ျဖတ္ထားခဲ့ရာ ငါးရက္မွ်ၾကာေသာအခါ ေနႏုိင္ထုိင္ႏုိင္ က်င့္သားရခဲ့ၿပီး ျဖစ္ခဲ့၏။ ယခုမူ မီးခဲျပာဖံုးကို မႈတ္၍ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ ဦးတုတ္ေပါ၏ ကေရာ္တုိက္မႈေၾကာင့္ ေဝဒနာေဟာင္း ျပန္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။ ခုေနအခါ၌ ဦးတုတ္ေပါ ထို ပုလင္းကုိင္၍ လာခဲ့ပါမူ ႐ုိက္၍ယူလုိက္မည္ဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။

သို႔ေသာ္ ယခုအခါ၌ ထုိပုလင္းကိုရရန္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္ေသး။ သစ္မရမီစပ္ၾကား ဝါးေပါင္းကြပ္မွပဲဟု ႀကံမိကာ ဝင္းၾကည္ကို အသာ လက္ျပေခၚလိုက္၍ လမ္းထိပ္ လန္ဘားေခါက္ဆြဲဆုိင္တြင္ ခ်က္အရက္တစ္ပုိင္းႏွင့္ ဝက္နံကင္ တစ္က်ပ္ဖိုးဝယ္ရန္ ေရဘူးကေလးႏွင့္ လႊတ္လိုက္ရေလ၏။

ထိုခ်က္အရက္ေရာက္မွပင္ ထမင္းကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားႏိုင္၍ စားၿပီး ဗုိက္ေလးေလးရွိသည္ႏွင့္ တံုးလံုးလွဲကာ အိပ္လိုက္ေလ၏။

သူ မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ။
“ဒါျဖင့္ ဟန္က်တာပဲ။ ဒီဘရန္ဒီ ငါ့ဖို႔ေပါ့”
ဟူေသာ သူ႔ဦးေလး ကိုဘႏုိင္၏ မူးသံႀကီးကို ၾကားမွ လန္႔ႏုိးကာ ဘရန္ဒီအတြက္ သူ႔ဦးေလး ေသာက္ပစ္မည္ကို စုိးရိမ္တႀကီး ျဖစ္မိေလ၏။ ထိုအခုိက္ မျမခင္၏အသံ ေပၚလာေလ၏။
“ေအာင္မေလး မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္။ ကၽြန္မ မီးဖြားေတာ့ ေသာက္ဖို႔ပါ။ ေပးပါ”
“ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ… မင္းတို႔က ဘာေသာက္ေသာက္ျဖစ္တာ။ သူ မီးဖြားဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ေပးလိုက္ပါကြာ”
ဟု ဦးတုတ္ေပါ ေျပာသံကိုပါ ၾကားလိုက္ရ၏။

“ေရာ့… ေရာ့ ဒါျဖင့္ထားလိုက္၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲထားလိုက္”
ဟု ဆုိကာ ပုလင္းျပန္ေပးၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ ထြက္သြားေလ၏။
“ကိုႏုိင္ ဘယ္လဲ။ လာ ထမင္းစားေလ ထမင္းျပင္ၿပီးၿပီ”
“ဟာ ငါမစားေတာ့ဘူးကြာ ဗုိက္ျပည့္ေနတယ္”
“ထမင္းဟင္းေတြ အလကားျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္။ ၾကက္သားေၾကာ္၊ သရက္သီးသုပ္နဲ႔ ေဂြးေတာက္ရြက္ဟင္းခ်ိဳကလည္း ခ်ိဳကခ်ိဳနဲ႔ လာစားလိုက္ပါ”
“မဆာတုန္းစား အပိုေပါ့ကြ။ ငါတစ္ေရးႏုိးမွ စားမယ္။ ထားလိုက္ ထားလိုက္ အိပ္မယ္ကြာ။ မင္းတို႔လည္း ေစာေစာအိပ္ၾက”
ဟု ဆုိၿပီး သူ၏ အိပ္ခန္းဆီသို႔သြားရင္း ေမာင္ျဖတ္စ၏ အခန္းေပါက္တြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး..
“ေဟ့… ျဖတ္စ အိပ္ေနပလား။ ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးလဲ။ မေန႔က ေဆးနဲ႔ ဟန္ရဲ႕လား”
“ဟန္ပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အေၾကာအျခင္ေတြ ကိုက္ေနတာပဲ”
“ —