အာဖဂန္စစ္ေျပးဒုကၡသည္တစ္ဦးရဲ႕စာ( လြမ္း႐ုံ)
မိုးေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ ဟိုတဖက္မွာ
ဘာေတြ႐ိွမလဲလို႕
ဆရာမေျပာျပတဲ႔ ပံုျပင္ေတြကို စဲြလမ္းၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ႔
ဒုတိယတန္း ေက်ာင္းသူေလးကေတြးတယ္။
ကံဆိုးတဲ႔ ဒီမနက္ကိုေရာက္ေတာ႔
သူမဟာ အိပ္ရာထေနာက္က်
ဆရာမေျပာျပမယ္႔ ပံုျပင္ကို မမီွမွာစိုးလို႔တဲ႔
ေက်ာင္းကိုျဖတ္လမ္းက အျမန္ေျပးတယ္။
စစ္ဆိုတာ ကေလးလူႀကီးမေ႐ြး
အသက္ကိုေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတာ
သူမက ဘယ္နားလည္႐ွာမလဲ
ေျမျမႇဳပ္မိုင္းက သူမရဲ႕ေျခတစ္ဖက္ကို ဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။
အာဖဂန္ဆိုတာ
ဆရာ၀န္႐ိွေပမဲ႔ ခဲြစိပ္စရာ ဓါးတစ္လက္ေတာင္
မ႐ိွေတာ႔တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္
အာဖဂန္ဆရာ၀န္ႀကီးက မင္းရဲ႕ေျခေထာက္
ေဒါက္ျမင္႔လွလွစီးႏိုင္ေအာင္ ဂ်ာမနီသြားၿပီး ေဆးကုမွျဖစ္မယ္တဲ႔
သူမက ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူေလ
ဂ်ာမနီဆိုတာ ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းဆိုတာေလာက္ပဲ
အေမနဲ႔ခဲြရမွာ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ
သူမရဲ႕ ေျခတစ္ဖက္အလားအလာ ဘယ္သိႏိုင္႐ွာမလဲ။
ဂ်ာမနီေရာက္ေတာ႔ သူမစီးခ်င္တဲ႔
ေဒါက္ဖိနပ္ေရာင္စံုေတြက ေ၀ဆာေနေပမဲ႔
စီးစရာ ေျခတစ္ဖက္ကေတာ႔ မ႐ိွ႐ွာေတာ႔ဘူး
မိေ၀းဖေ၀း စစ္ေၾကာင္႔ ေျခတစ္ဖက္ေပးလိုက္ရသူေလးရဲ႕
မ်က္ေရေတြဟာ
ဂ်ာမနီညေတြမွာ ႏွင္းေတြနဲ႔အတူ ေ၀လို႔ေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔
ေျခတုတစ္ဖက္နဲ႔အသားက်လာေတာ႔
ဂ်ာမနီရဲ႕လြတ္လပ္ျခင္းဟာ
သူမရဲ႕မ်က္ရည္ကို သုတ္ေပးတယ္
ဘယ္ေတာ႔ျပန္ရမလဲဆိုေတာ႔
မင္းတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ
ေရာ႔ကဒ္ေတြ ပ်ံ၀ဲေနတုန္းပဲတဲ႔။
စစ္မ႐ိွတဲ႔ အခုလို ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ
ဘာလိုမ်ားလူမျဖစ္ရတာတုန္းလို႔
သူမက နာၾကည္းစြာေတြးတယ္
ငရဲဟာ အာဖဂန္ထက္ေတာ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲတဲ႔
တေဒါက္ေဒါက္ျမည္ေနတဲ႔
ေျခတုရဲ႕အသံကိုၾကားတိုင္း
စစ္မ႐ိွတဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္
လိမ္႔က်လာတဲ႔ မ်က္ရည္ကိုသုတ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည္႕တယ္
ဂ်ာမနီမွာ ၂ ႏွစ္ျပည္႕ၿပီးေနာက္
အေမရဲ႕အၿပံဳးနဲ႔
အေလာင္းေတြသာ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနရတဲ႔
အာဖဂန္ကို သူမျပန္ျမင္ရ
ဂ်ာမနီရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ဘ၀ အေဖကိုေျပာျပရင္း
အခ်ိန္မေ႐ြး ေသသြားႏိုင္တဲ႔
အာဖဂန္ကေန ထြက္ေျပးၾကရေအာင္လို႔ဆိုရဲ႕
အေဖကေတာ႔ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲတြက္ၾကတာေပါ႔တဲ႔
သူမျပန္ေရာက္ၿပီး ၄ လေျမာက္မွာ
ကံကိုပံုအပ္ၿပီး အိမ္ေပၚထိုင္
ျဖစ္သမွ် အေကာင္းတြက္ေနတဲ႔
အေဖနဲ႔အမႏွစ္ေယာက္ဟာ ဒံုးမွန္ၿပီး ပဲြခ်င္းၿပီးတယ္
မၾကာခင္မွာပဲ
ေယာက်္ားမွန္ရင္ စစ္ထဲ၀င္ရမယ္ဆိုတဲ႔
တာလီဘန္ေတြရဲ႕ အမိန္႔ေၾကာင္႔
သူမရဲ႕ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ အာဖဂန္မွ ေသမင္းထံ
ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္တယ္
ပင္ပန္းမယ္ ဆင္းရဲမယ္
အခန္႔မသင္႔ရင္ ေနာက္ထပ္ေျခတစ္ဖက္
ျပတ္ထြက္သြားႏိုင္မယ္ဆိုေပမဲ႔
ေသနတ္မွန္ေနတဲ႔ အာဖဂန္ထက္
ဘယ္ေျမႀကီးမဆို သာႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား
သားအမိႏွစ္ေယာက္ဟာ
ေတာင္ေတြရဲ႕ဟိုဘက္ ခက္ခဲစြာ ယက္လို႔
ပါကစၥတန္မွာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္အျဖစ္
ထိုးအပ္လိုက္တယ္
ပထမ၊ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ ကြစ္တာၿမိဳ႕က
အေဒၚအိမ္မွာ ခိုကပ္
ဒုတိယ၊ အ႐ိုးထဲထိ ေဆာင္းေတြစီးေနတဲ႔
ကုလသမဂၢဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္တယ္
အေမက ပန္းနာရင္က်ပ္သယ္
ေစာင္ပါးပါးတစ္ထည္က
ဒီမွာဆက္ေနရင္
အသက္ကို အာမခံခ်က္ေပးဖို႔ ခက္မယ္တဲ႔
ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၀ပ္စရာက်င္းတစ္က်င္းရဖို႔
ေျခတုတဖက္နဲ႔ ၁၂ ႏွစ္သမီးက
ပါကစၥတန္ရဲ႕ အိမ္တစ္အိမ္မွာ
ကၽြန္အျဖစ္ ခိုင္းခ်င္ရာခိုင္းလို႔ ေတာင္းပန္ၿပီး
အေမ႔ရဲ႕အသက္ကို ဒုကၡသည္စခန္းက ဆဲြႏွွူတ္လိုက္တယ္။
ကမၻာေပၚက ႐ိွသမွ် ဒုကၡေတြ
သူမရဲ႕ေခါင္ေပၚ ပံုက်လာတာလား
အခ်ိန္က
ေသဖို႔ရာ ၀န္မေလးေတာ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔
အဲဒီမွာ ျဗဳန္းကနဲ႔ေရာက္လာတဲ႔ ေမခလာ
ဒုကၡသည္ေတြထဲကမွ
က်န္းမာေရးမေကာင္းသူနဲ႔ အဂၤါခ်ဳိ႕တဲ႔သူကို
ဦးစားေပးကယ္တင္မယ္
အနာဂတ္ဆိုတာကို စာလံုးေပါင္းတတ္ေအာင္
ၿငိမ္းခ်မ္းေသာႏိုင္ငံတစ္ခုဆီ ပို႔ေဆာင္ေပးမယ္တဲ႔
အင္တာဗ်ဴးေခၚတဲ႔ အဲဒီေန႔
႐ိွသမွ် အင္အားေတြနဲ႔ ေျခတုကို အသံပိုျမည္လိုက္တယ္
သူမအၿမဲတမ္း႐ြံ႐ွာခဲ႔တဲ႔ အဲဒီေျခတုကို
သူမကေတာက္ပစြာၾကည္႕လို႔
ရက္စက္တဲ႔ ေျမျမႇပ္မိုင္းကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာလား
ျမန္မာျပည္သား ကဗ်ာဆရာရဲ႕ႏွလံုးသားဆီ
သူမကစာေရးလိုက္တယ္
ခ်ီကာဂိုမွာ အေမရဲ႕က်န္းမာေရးက စိမ္းစိုလို႔
သူမက ကိုယ္ပိုင္ကားေမာင္း
ေျခတုဒီဇိုင္းနာေကာင္းျဖစ္ေအာင္
တကၠသိုလ္တစ္ခုတတ္လို႔
သူမဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ႔
အာဖဂန္ေျမကေတာ႔
ယေန႔တိုင္
ေစ်းကြက္ထဲ အေလာင္းေတြပံုလို႔။
******************************************* လြမ္း႐ုံ **********************
ၾသဂုတ္ ၂၀၀၈ ၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာမွ မေအးေဆး၏ “မိုးေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕
Photo crdeit-ကခ်င္ျပည္နယ္မွစစ္ေျပးေရွာင္သူမ်ား
0 comments:
Post a Comment