မွန္ကန္တဲ့ အင္တာဗ်ဴး၊ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္

မွန္ကန္တဲ့ အင္တာဗ်ဴး၊ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္

  
အင္တာဗ်ဴးဆိုတာ ဘယ္တုန္းက ေပၚလာၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ မသိရေပမဲ့  အင္တာဗ်ဴး ဆိုတာႀကီး (လူေတြ႕ စစ္ေဆးတယ္၊ ေမးျမန္းတယ္၊ တိုင္ပင္တယ္လို႔ နားလည္ထားတဲ့ ဟာႀကီး) ကို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္ နီးပါးကတည္းက ထိေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြမွာထက္ အဲဒီအခ်ိန္က ဌာနဆိုင္ရာေတြက အလုပ္ေခၚတာ၊ ရာထူးတိုးျမႇင့္ဖုိ႔ ေဆာင္ရြက္တာေတြမွာ အဲဒီ အင္တာဗ်ဴး ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုရတာပါ။ အင္တာဗ်ဴးဆိုတာ (ေနာက္မွ နားလည္လာတာပါ) စာေမးပြဲတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ စာေမးပြဲမွာ လူေတြ႕ စစ္ေဆးတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္သမားက သူ႔ရဲ႕အရည္အခ်င္း၊ သူ႔ရဲ႕ ဘဝ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ (လစာနဲ႔ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြ အပါအဝင္) အတြက္ အလုပ္ရွင္ ဒါမွမဟုတ္ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းက တာဝန္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ညႇိႏိႈင္း ေဆြးေႏြတာျဖစ္ၿပီး အလုပ္ရွင္ဘက္ကလည္း သူ႔အလုပ္၊ သူ႔ကုမၸဏီအတြက္ လစ္လပ္ေနတဲ့ ရာထူးေနရာအတြက္ သင့္ေလ်ာ္မယ္ထင္တဲ့ လူကို ရွာေဖြတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေရွးေခတ္ သက္ဦးဆံပိုင္ေခတ္၊ ကၽြန္စနစ္ ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ေခတ္ေတြကလို အလုပ္သမားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကၽြဲတစ္ေကာင္၊ ႏြားတစ္ေကာင္လို သေဘာထားၿပီး အလုပ္ရွင္ကို ေရာင္းစားဖို႔ လာေရာက္ ေတြ႕ဆံုတာ မဟုတ္သလို အဲဒီ အလုပ္ရွင္၊ အဲဒီ အဖြဲ႕အစည္းမွာ ကၽြန္ခံဖို႔အတြက္ လာေရာက္ ေတြ႕ဆံုတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ ေဘာင္ထဲကပဲ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳး ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္တာဗ်ဴး ေျဖမယ့္သူ၊ အလုပ္လုိခ်င္တဲ့ သူဟာ မာနႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔ ဒီအလုပ္မရလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ိဳး ရွိေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴး မဝင္တာ၊ လူေတြ႕ စစ္ေဆး မခံေတာ့တာက အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါက အလုပ္သမား အလုိရွိတဲ့ဘက္ အတြက္ေရာ အလုပ္ လိုခ်င္တဲ့ဘက္ အတြက္ပါ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရာ အေျခအေနမ်ိဳးကို ရရွိေစပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္လိုခ်င္တဲ့ လူတစ္ဦးဟာ မိမိကိုယ္ကို ေရာင္းကုန္အျဖစ္ သေဘာထားရင္ ေကာင္းပါတယ္။

ဒီစကားဟာ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနသေယာင္ ထင္ရေပမဲ့ မိမိကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်မႈနဲ႔ ေရာင္းစြံေအာင္ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ထုတ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ သီအိုရီ တစ္ခုမွာေတာ့ "Try to sell you on working for the firm" လို႔ဆိုထားပါတယ္။ ဒီစကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ေတြးေတာ စဥ္းစားယူရင္ ဘာကို ဘယ္လို လုပ္သင့္တယ္ ဆိုတာ သိႏိုင္မွာပါ။ အင္တာဗ်ဴးမွာ အလုပ္ရွင္ဟာ သူ႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဝန္ထမ္းကို ေခၚယူေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဝန္ထမ္းရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၊ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ႏုိင္စြမ္း၊ သက္ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမွာ ပိုင္ႏိုင္ ကၽြမ္းက်င္မႈ စြမ္းရည္ စတာေတြကို အဓိက စစ္ေဆးပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ သူ႔ရဲ႕ သိျမင္တတ္မႈ၊ စူးစမ္း ေလ့လာတတ္မႈေတြကိုလည္း ႐ုတ္တရက္ စစ္ေဆးတတ္ပါတယ္။ ႐ံုးေပၚ ေရာက္လာတဲ့အခါ ေျမညီကေန ေရာက္လာတဲ့ ႐ံုးအထိ ေလွကား ဘယ္ႏွစ္ထစ္ ျဖတ္ခဲ့ရသလဲ (ဓာတ္ေလွကားကို မေမးတတ္ပါ)၊ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ လံုျခံဳေရးမွဴး နာမည္ (သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ရွိတဲ့ ကတ္ေပၚမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္) စသျဖင့္ အဲဒီ အလုပ္ေလွ်ာက္သူရဲ႕ စူးစမ္း ေလ့လာႏိုင္စြမ္းကို ေမးျမန္း အကဲျဖတ္တတ္ ပါတယ္။ တျခား အေထြေထြ ဗဟုသုတေတြကိုလည္း ခန္႔ထားမယ့္ လုပ္ငန္း အေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး စစ္ေဆးႏုိင္ပါတယ္။

ဒါကေတာ့ အလုပ္ဝင္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားမယ့္ အလုပ္သမားကိုယ္တုိင္ အဲဒီရာထူး ေနရာအတြက္ ဘာေတြလိုမယ္ဆိုတာ ဆင္ျခင္ၿပီး ျပင္ဆင္ ေလ့လာခဲ့တာမို႔ အခက္အခဲရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေယဘုယ် အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏွစ္ဖက္စလံုး ကိုယ္လုပ္သင့္တာကို နည္းလမ္းတက် ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာ ျဖစ္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ သတိထားရမွာက လုပ္ငန္းရွင္ဟာ မိမိ ေခၚယူလိုတဲ့ အလုပ္သမား (ဝန္ထမ္း)မွာ ရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စူးစမ္းေလ့လာၿပီး စိတ္ေက်နပ္မွ အလုပ္ခန္႔တာပါ။ သူေက်နပ္တဲ့ အထိ အခ်က္အလက္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ ခန္႔ထားၿပီးရင္လည္း လုပ္ငန္းခြင္မွာ အာမခံခ်က္ ရွိဖို႔အတြက္ သူတာဝန္ ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွသာ မွ်တေပမေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ မွားယြင္းမႈနဲ႔ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ ေပၚေပါက္လာတတ္တဲ့ အတြက္ စိတ္မေက်နပ္စရာ အဖုအထစ္ေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လုပ္ငန္းရွင္ရဲ႕ ကိစၥလား၊ လုပ္ငန္းရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားၾကားမွာ ဆက္စပ္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အက်ိဳးေဆာင္ ကုမၸဏီရဲ႕ ကိစၥလားဆိုတာ မသိရေပမဲ့ ကာယကံရွင္ (အထူးသျဖင့္ အလုပ္ေလွ်ာက္ၾက၊ အင္တာဗ်ဴး ေျဖဆိုခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြ) အတြက္ေတာ့ မေက်နပ္စရာပါ။

အက်ိဳးေဆာင္ ကုမၸဏီ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အလုပ္ခန္႔မယ့္ ကုမၸဏီက ေခၚတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အဲဒီ အလုပ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴးတာက တစ္မ်ိဳး၊ အင္တာဗ်ဴးၿပီးလုိ႔ ေက်နပ္မႈရၿပီး အလုပ္ခန္႔ေတာ့မွ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ခိုင္းေတာ့မွ တျခားအလုပ္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတြကို မၾကာခဏ ၾကံဳရေလ့ ရွိတယ္။ အတြင္းေရးမွဴး ေခၚၿပီးမွ Public Relation ကို ေရာက္သြားရတာမ်ိဳး၊ စာရင္းကိုင္၊ စာရင္းစစ္ေခၚၿပီးမွ ဂိုေဒါင္မွဴး၊ ဒါမွမဟုတ္ တာလီစာေရး ျဖစ္သြားရတာမ်ိဳးေတြဟာ အလုပ္ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ကာယကံရွင္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာ္ကားတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ရာထူးျမင့္ျမင့္၊ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္းအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘြဲ႕၊ ဒီဂရီ လက္မွတ္ေတြ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြနဲ႔ တင္ျပ ေဆြးေႏြးၿပီးမွ အမွန္တကယ္ ခန္႔ထားမယ့္ အလုပ္ထက္ နိမ့္က်တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ထိုးထည့္ခံရတဲ့အခါ (ထမင္းငတ္ေနလို႔ ဘာအလုပ္ပဲရရ ရရာအလုပ္ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ လူေတြက လြဲလို႔) ဘယ္သူကမွ စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါဟာ အလုပ္ ေခၚတဲ့ဘက္က ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ မတည္ၾကည္၊ မ႐ိုးသားမႈကို ေဖာ္ျပတဲ့ အျခင္းအရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခၚတဲ့အလုပ္က မက္ေမာစရာ အလုပ္မ်ိဳး၊ တကယ္ရာထူး လက္ခံရေတာ့ တျခားအလုပ္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးဟာ ေကာင္းပါ့မလား၊ သင့္ပါ့မလား စဥ္းစားစရာပါ။ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့ လူေတြဟာ အလုပ္အကိုင္ မရွိတဲ့ လူေတြ၊ အလုပ္လိုခ်င္တဲ့ လူေတြ၊ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ျဖစ္ေနေပမဲ့ သူတို႔မွာ သင္ယူခဲ့တဲ့ ပညာ၊ တတ္ကၽြမ္း သိျမင္ခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ ငယ္ရြယ္ဖ်တ္လတ္တဲ့ က်န္းမာေရးကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသူေတြပါ။ ဒါကိုမျမင္ဘဲ ထမင္းငတ္လို႔ အလုပ္လာရွာတဲ့ လူေတြလုိ႔ ျမင္ေနရင္ အားလံုး အံေခ်ာ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္သာ ျဖစ္ေနရင္ အားလံုးအတြက္ မဂၤလာတစ္ပါးပဲ မဟုတ္လား။

ထက္ေက်ာ္

By HR Journal Originally posted 18/03/2011 17:25PM
http://news.yatanarpon.com.mm/cp/hrjournal/article-11938

Like