လြန္း...။

လြန္း...။

တမင္သတ္သတ္ ရစ္ပတ္လို႔ထား
အဲဒါ ... အခ်စ္တဲ့လား ဟင္
မရုန္းခ်င္ တြယ္ငင္တဲ့ ႏြယ္တစ္ခက္လို
မြန္းၾကပ္တဲ့... ရင္။

သံေယာဇဥ္...
တကယ္ပင္ ခ်ည္ေႏွာင္တဲ့ သည္ၾကိဳး
ျပန္ေျပာရင္ သမရိုးမက်တဲ့အရာမို႔
သမုဒယရဲ႕ ေလာင္ျမိဳက္ျခင္းလုိ႔ အမည္တပ္
ျဒပ္မဲ့တဲ့ ျဖစ္အင္...။

ပ်က္အစဥ္...
ႏွာေခါင္းေသြးေတြပင္ လွ်ံပါေစေတာ့
လူးကာ လြန္႔ကာ တိမ္းကာ ယိမ္းကာနဲ႔
အေဝးသို႔ပ်ံပါေလေသာ ငွက္ငယ္သို႔...
အရည္စို႔တဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုကို ျပန္ကာၾကည့္ရင္ျဖင့္
အျပစ္ေတာ္တင္ ဘဝင္မရဲတဲ့သူပါေလ...
ဝဋ္ကိုပင္ လည္စင္းကာ ဆပ္ပါရေစ။

ျမြက္ဟလို႔ေျခြ...
သံစဥ္မပီေလသည့္ သည္စကား
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ မၾကားနိုင္ေသာ္ျငားလည္း
ထားရဲလို႔ ထားခဲ့။

အျပစ္ဖြဲ႕တဲ့ လမ္းခြဲမွာ
လြမ္းရဲကာ လြမ္းရရင္ျဖင့္
ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ကိုမွ မပိုင္သူ
ႏိုင္ေတာ္မူ အရႈံးေပးထားပါလွ်က္
ေႏြသက္လို႔ ေသတဲ့ ေဆာင္းပမာ
ေႏွာင္းရက္ေတြ လြန္.. လြန္ပါေသာ္လည္း
ျငိတြယ္ဆဲပါ...။

မေခၚသာ...မေပ်ာ္ရွာ
ေတာ္ရာ ဟုိအေဝးမွာျဖင့္
တစ္ပင္ခ်င္း တစ္ရစ္ျခင္း
မာန္တင္းကာ ျဖတ္ပါေသာ္လည္း
သံေယာဇဥ္ကင္းသည့္ကိုယ္
တပည့္ေတာ္ ျဖစ္လိုပါလွ်က္
အို...
ရုန္းထြက္ဖို႔ ခက္ရန္ေကာ...။ ။

ေတာက ကိုရင္https://www.facebook.com/pages/ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာမ်ား/316246151759847?ref=hl&ref_type=bookmark — withShwe Arlu and 2 others.