ေစ်းကြက္ရဲ႕ မာယာ
ေဘာဂေဗဒဘာသာရပ္မွာ လူေတြရဲ႕ အျပဳအမူကုိ ေလ့လာေတြးဆတဲ့ အခါ တျခားအရာေတြ မေျပာင္းလဲရင္ ဆိုၿပီး စကားခံၿပီး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕ေတြ႕တဲ့ အခါက် တျခားအရာေတြက ဘယ္မွာ မေျပာင္းလဲဘဲ ေနမလဲ။ ဝယ္လိုအား အေၾကာင္းကုိ ေျပာတဲ့အခါလည္း ဒီလိုပဲ တျခားအရာေတြ မေျပာင္းလဲဘူးဆိုရင္၊ ေစ်းႏႈန္းတက္ရင္၊ ဝယ္တဲ့ အေရအတြက္ က်မယ္၊ ေစ်းႏႈန္းက်ရင္ ဝယ္တဲ့ အေရအတြက္ မ်ားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ထည့္ထြက္ရင္ ေစ်းက်ေပမဲ့ ထပ္က်မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္ ဝယ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေစ်းႏႈန္းတက္ေနေပမဲ့ ထပ္တက္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္ မဝယ္ၾကျပန္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သတင္းအခ်က္အလက္ရယ္၊ သတင္းအခ်က္အလက္ ရရွိမႈရယ္၊ သတင္းအခ်က္အလက္ကုိ (အထူးသျဖင့္ အရင္းအျမစ္ကုိ) ယံုၾကည္မႈအေပၚမွာ ရယ္လည္း တည္ေနျပန္တယ္။ သတင္း အခ်က္အလက္ မရတာ၊ ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေပၚ ယံုၾကည္တာ၊ မယံုၾကည္တာေတြကလည္း အဆံုးအျဖတ္ ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး သတင္းထက္ ေကာလာဟလေတြ လႊမ္းမိုးတယ္။ ေကာလာဟလေတြကလည္း မွန္သင့္သေလာက္ မွန္တယ္။ (မွားတယ္ဆို ရင္ေတာင္ မွားလို႔မွားမွန္းမသိ) ဆိုေတာ့ ေကာလာဟလကုိ အမွန္လို႔ စဲြတဲ့သူက ခပ္မ်ားမ်ား။ သတင္းအမွန္ကုိ ေျပာတဲ့အခါက် သိပ္မယံုခ်င္ၾကျပန္ဘူး။
အထင္ရွားဆံုး သာဓက က တခ်ဳိ႕ ေျမယာေစ်းေတြပါ။ စီမံကိန္းတစ္ခုခု လာေတာ့မတဲ့ဆို ေျမေစ်းေတြ အေျပးအလႊားတက္၊ မဟုတ္ျပန္ဘူးတဲ့ ဆိုရင္ ျပန္က်၊ ေျပာတဲ့သူကလည္း သူ ကုိယ္တုိင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးသေလာက္ ေျပာတာ။ ပဲြစားဆိုတာေတြကလည္း နယ္ပယ္အစုံမွာ ခပ္မ်ားမ်ား မဟုတ္လား။ ေစ်းကြက္စီးပြားရးစနစ္ ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္တာ၊ အစိုးရဌာနေတြရဲ႕ သတင္းေပးမႈ၊ ျမင္သာထင္သာရွိမႈ၊ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတာေတြ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာေတြကုိ ပဲြစားရွိ မရွိဆိုတာနဲ႔ တုိင္းရင္ရမယ္ ထင္တာပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ပဲြစားေတြ ေလ်ာ့သြားဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ေမာ္ေတာ္ကား ေစ်းကြက္ ဆိုလည္း အေပၚကားတဲ့၊ ေအာက္ကားတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ကြက္ေပ်ာက္တဲ့။ ကားေတြဝင္ေနၿပီတဲ့၊ မဝင္ေသးဘူးတဲ့ ဆိုတာေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ကားေစ်းေတြက တက္လုိက္၊ က်လုိက္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အထင္ရွားဆံုး သာဓကက တယ္လီဖုန္း (မိုဘုိင္းဖုန္း) ကုိ ၾကည့္ေလ။
ပထမဆံုး ၾကားရတာက ရန္ကုန္က မဝယ္လို႔ နယ္ကို အရင္ ေရာင္းတာတဲ့။ (တကယ္ျဖစ္တာက နယ္ကလူေတြ သံုးရေအာင္ အရင္ ေရာင္းတာ။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္ျပန္ဝင္လာေသး) ရန္ကုန္မွာ ေရာင္းရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ငါးေထာင္တန္က်မွ ဝယ္ၾကမွာတဲ့။ ေဟာ... ရန္ကုန္လည္း ေရာင္းေရာ တစ္ရက္တည္း အလံုးတစ္သိန္းေလာက္ ကုန္တယ္။ ဘယ္ဆုိင္ၾကည့္ၾကည့္ လူေတြက တိုးလို႔။ လူေတြတိုးၿပီဆိုရင္ တန္းစီရတာတို႔၊ တန္းမစီခ်င္ရင္ ေစ်းပုိေပးရတာတို႔ ပါလာၿပီေလ။ ခဏေလာက္ ေစာင့္ပါဦးလားဆိုေတာ့ သူမ်ားကုိင္တာ ေတြ႕ရင္ကုိယ္လည္း ကုိင္ခ်င္တာေပါ့တဲ့။ ၿပီးရင္ ကုိယ့္မွာ ဖုန္းရွိတဲ့အေၾကာင္း လိုက္ဆက္ရတာနဲ႔တင္ ဖုန္းကတ္တစ္ကတ္ ကုန္ေရာ။ တခ်ဳိ႕လည္း ဆင္ဖိုး တတ္ႏုိင္ေပမဲ့ ခၽြန္းဖိုးက သက္သာမယ္ မထင္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ကုိယ့္မဆက္၊ ကုိယ္ကလည္း ဘယ္သူ႔မွ ဆက္စရာမရွိဘဲနဲ႔ တယ္လီဖုန္း ဝယ္ထားတဲ့ သူလည္း ရွိတယ္။ သံုးလတစ္ခါေလာက္ ကတ္ဝယ္ၿပီး ျဖည့္ေပေရာ့။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္လည္း ဒီလိုပဲ။ ကုိယ့္ရွိတာမွ ၂ လုိင္း ၃ လိုင္း၊ အဲဒါ လုိင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပါတာ ဘာလုပ္ဖုိ႔မွန္း မသိ၊ သေဘာက်ၾကျပန္ေရာ။ တခ်ဳိ႕လူေတြက ကုိယ္ဆက္ခ်င္တာဆို ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔မရ၊ ေနာက္တစ္လံုးနဲ႔ ဆက္ၾက။ ကုိယ့္ဆီ မေခၚေစခ်င္ရင္ ပိတ္ထား၊ သူကလည္း အဆင္ေျပသား၊ မလိုရင္ မဝယ္ေသးဘဲ ေနၾကပါလား။ ေနာက္မွဝယ္လည္း ျဖစ္တာပဲဆိုေတာ့ မယံုဘူးတဲ့။ ရတုန္း ဝယ္ထားရတာတဲ့ေလ။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ကလည္း မကုန္ၾကေသးဘူးေလ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ဝယ္ခ်င္ၾက၊ ကုိင္ခ်င္ၾကတယ္ ဆိုေတာ့လည္း ႀကဳိက္ေစ်း ေပးလုိက္ေပါ့။ ဒါက ေစ်းကြက္ေလ။ အစိုးရက ေနာက္မွ လုိက္ရွင္းရတာ။
ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)
By Smart News Originally posted 12/05/2012 11:12AM
0 comments:
Post a Comment