သင္ေကာဘယ္လိုလုပ္ငန္းခြင္ႀကိဳက္လဲ?
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
(တေယာ ၃လက္ႏွင့္တူေသာ လုပ္ငန္းခြင္ ၃မ်ိဳး- ဆရာသုတ)
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းတစ္
ရာ ႏွစ္ရာေလာက္တုန္းက နာမည္ႀကီး တူရိယာလုပ္တဲ့ ပညာ႐ွင္ႀကီးတစ္ေယာက္က တေယာကေလး သံုးလက္ လုပ္ခဲ့ပါသတဲ့။ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္တည္းက ရတဲ့ သစ္သားနဲ႕ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ တေယာ ၃လက္ လံုးကို တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္ခဲ့တာမို႕ တေယာကေလးေတြဟာ တစ္လက္နဲ႕ တစ္လက္ ထပ္တူလို႕ မဆိုႏုိင္တဲ့တိုင္ သာမန္လူေတြဆိုရင္ မခြဲျခားႏုိင္ေအာင္ တူပါသတဲ့။ တူရိယာပညာ႐ွင္ႀကီးက အဲဒီတေယာကေလး ၃လက္ကို ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆုိင္မွာ တင္ေရာင္းတယ္။ ပထမတေယာကေလးကို တေယာထိုးၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနသူ တေယာပညာ႐ွင္ တစ္ေယာက္က ၀ယ္သြားတယ္။ သူ႕မွာ အျခား တေယာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေပမယ့္ ဒီတေယာကေလးကေတာ့ အသံမတူဘူးဆိုၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ ပြဲေတြမွာ ေန႕တိုင္းလိုလို လူေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖဖို႕ သံုးတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာေတာ့ တေယာကေလးလည္း သံုးပါမ်ားလြန္းေတာ့ ပ်က္သြားပါသတဲ့။ တေယာပ်က္ကေလးကို တေယာပညာ႐ွင္က အပ်က္အစီးေတြထားတဲ့ စတိုခန္းထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။
ဒုတိယတေယာကေလးကို လာ၀ယ္တဲ့သူကေတာ့ သူေဌးကေလး။ တေယာထိုးတတ္လို႕ ၀ယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဂီတ ၀ါသနာပါတယ္၊ တေယာသံကို ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္၊ တူရိယာပညာ႐ွင္ႀကီးရဲ႕ လက္ရာကိုလည္း ေလးစားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္အခါ အခ်ိန္ရရင္ တေယာထိုး သင္ျဖစ္ခ်င္လည္း သင္ျဖစ္မွာ၊ အဲဒီအခါ သံုးျဖစ္ခ်င္ သံုးရတာေပါ့ဆိုၿပီး ေငြပိုေနလို႕ ၀ယ္ထားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးကေလးက သူေဌးႀကီးသာ ျဖစ္လာတယ္၊ တေယာထိုးသင္တဲ့ဆီ မေရာက္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေသသာသြားတယ္။ သူ၀ယ္ထားတဲ့ တေယာကေလးကို သံုးၿပီး တစ္ခါမွ ပီပီျပင္ျပင္ တေယာထိုးမသြားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တေယာကေလးကေတာ့ ဗူးထဲမွာ အသစ္အတုိင္း ႐ွိေနပါသတဲ့။ ေ႐ွးေဟာင္းလက္ရာဆိုၿပီး တန္ဖိုးေတြေတာင္ တက္ေနေသးသတဲ့။
ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ တေယာကေလးကိုေတာ့ ၀ါသနာ႐ွင္ လူငယ္ တစ္ေယာက္က ၀ယ္သြားပါသတဲ့။ သူ႕ခမ်ာ တေယာကေလးကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ ပထမ ႏွစ္ေယာက္လို ခ်က္ခ်င္း မ၀ယ္ႏိုင္႐ွာဘူး။ ေငြမျပည့္လို႕ ေစ်းကိုလည္း ဆစ္ေသးတယ္။ စုထားတဲ့ေငြေတြ ႐ွိသမွ် သြား႐ွာထုတ္လာရတဲ့အျပင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကလည္း ေခ်းငွားလာရ ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀ယ္ႏုိင္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ ဆင္းရဲသားလူငယ္က တေယာကေလးကို အင္မတန္ တန္ဖိုးထားတယ္။ ေငြမေလာက္လို႕ ဗူးကေလးေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေန႕စဥ္ တယုတယ မပ်က္ေအာင္ ကိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံသိ ကမ္ၻာသိ တေယာပညာ႐ွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္လာတဲ့အထိ တေယာကေလးကို သံုးသြားတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ တတိယ တေယာကေလးကို ျပတိုက္ႀကီးတစ္ခုမွာ တေယာပညာ႐ွင္ႀကီး ဘယ္သူဘယ္၀ါ တစ္သက္လံုး သံုးခဲ့တဲ့ တေယာကေလး ဆိုၿပီး အေရးတယူ ျပသထားပါသတဲ့။
အလုပ္၀င္စ လူငယ္ေတြလည္း အဲဒီ တေယာကေလး ၃လက္လိုဘဲ လုပ္ငန္းခြင္ ၃မ်ိဳးကို ေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ပထမ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ ကိုယ့္လို အရည္အခ်င္းမ်ိဳးေတြ ႐ွိေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားအျပားနဲ႕ အတူတြဲၿပီး အလုပ္ေတြ မအားမလပ္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးပါ။ အလုပ္သာမ်ားတာ၊ ဘာမွ ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႕ေတာ့ လမ္းမ႐ွိဘူး။ အလုပ္႐ွင္ကလည္း ကိုယ့္ကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား တန္ဖိုးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္မ႐ွိလည္း ဒီအလုပ္ေတြကို အျခားသူကို ခိုင္းမွာဘဲ။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ နည္းနည္းေတာ့ ကြာခ်င္ကြာမယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကားထဲ ထည့္ေျပာရေလာက္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ိဳး ထုတ္မျပႏုိင္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးပါ။ ဒီလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးမွာဘဲ တစ္သက္လံုး က်င္လည္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမ တေယာကေလး ပ်က္ေတာ့ စတိုခန္းထဲ ေရာက္သြားသလို ဆံျဖဴသြားက်ိဳး မ်က္စိမႈန္လာတဲ့အခါ လူရာသြင္း ခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အဲဒီအလုပ္မ်ိဳးက ၾကံႀကိတ္စက္နဲ႕ တူတယ္။ ၾကံေခ်ာင္းကို ဒီအတိုင္းႀကိတ္၊ ႏွစ္ခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ေလးခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ႐ွစ္ခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ႀကိတ္လို႕ၿပီးရင္ေတာ့ အမိႈက္ပံုးထဲ ပစ္လုိက္သလို အဲဒီအလုပ္က လူေတြလည္း ႐ွိသမွ် ကာယၪဏအင္အားေတြ ကုန္တဲ့အခါ အသက္ျပည့္လို႕ အၿငိမ္းစားေပးတယ္ဆိုၿပီး ထုတ္ပစ္ခံရမွာဘဲ။ အဲဒီအခါမွာ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္းက စုထားေဆာင္းထားတာ မ႐ွိလို႕ကေတာ့ အခန္႕မသင့္ရင္ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ဒုတိယလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ လူတကာ လိုခ်င္ၾကတဲ့ လခေကာင္း အလုပ္ေကာင္းလုိ႕ အမ်ားသိထားၾကတဲ့ အလုပ္ေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဘာမွလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ရဘူး။ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အ႐ွိန္နဲ႕ မွိန္းၿပီး ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေနႏုိင္ သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးတစ္ခါမွ ထိုးမသြားတဲ့ တေယာလို တစ္သက္လံုး ကိုယ္စြမ္းၪဏ္စြမ္း ထုတ္ခြင့္ မရဘဲ ျဖစ္တတ္တယ္။ အသိုင္းအ၀ိုင္း အားကိုးနဲ႕ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ဘယ္ရာထူးမွာ ဘယ္ႏွႏွစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သူႀကီးလို႕ အမ်ားအျမင္မွာ ဂုဏ္တင့္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဖာသာ အေတြ႕အၾကံဳ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိမွန္း သိေနလို႕ အသက္ႀကီးေလ အတုအေယာင္ႀကီး တစ္ေယာက္လို၊ လူျဖစ္က်ိဳး မနပ္ခဲ့သလို ခံစားရေလ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေနတတ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးပါဘဲ။
တတိယလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ လက္႐ွိအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းငယ္ကေလးေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေနာင္အခါ ထိပ္တန္းကို ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အလားအလာ ႐ွိေနတဲ့ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္မ်ိဳးက ဆြဲေဆာင္မႈေတာ့ မ႐ွိတတ္ဘူး။ လစာကမေကာင္း၊ ခံစားခြင့္က မ႐ွိရတဲ့အထဲ ပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း အလုပ္လုပ္ရတတ္ေသးတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းက ေသးတဲ့အတြက္ ဘယ္မွာလုပ္တယ္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူလို႕လည္း မရဘူး။ အျခား အရည္အခ်င္း ႐ွိတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလည္း မခန္႕ထားႏိုင္ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးကို ဖန္တီးႏုိင္စြမ္း ႐ွိတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုလည္း တန္ဖိုးထားၿပီး အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ဆင္းရဲသား လူငယ္က ႏုိင္ငံသိ ကမ္ၻာသိ တေယာပညာ႐ွင္ႀကီး တက္ျဖစ္သလို လုပ္ငန္းငယ္ ကေလးက ကမ္ၻာသိ လုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္လာလို႕ကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အစစအရာရာ မပူပင္ရေတာ့ ႐ံုတင္ မကဘူး။ နာမည္ပါႀကီးမယ့္ အေနအထားျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အလုပ္တစ္ခုကို တစ္သက္လံုး လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ႕ရင္ ေျပာင္းလုပ္ၾကတာပါဘဲ။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳးက ကိုယ္နဲ႕ သင့္ေတာ္သလဲ။ ကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ။ အဲဒီလို အလုပ္မ်ိဳးရေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆိုတာ အၿမဲေလ့လာၿပီး လိုအပ္တာေတြကို ေလ့လာ ျဖည့္ဆည္းေနဖို႕ပါဘဲ။ ၾကံႀကိတ္စက္လို အလုပ္မ်ိဳးမွာ အေတြ႕အၾကံဳယူ၊ သူေဌးရဲ႕ တေယာလို အလုပ္မ်ိဳးကေန အိုစာမင္းစာ စုေဆာင္းၿပီး ကမာၻေက်ာ္မယ့္ လူငယ္ရဲ႕ တေယာနဲ႕ တူတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို ႐ွာလုပ္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းမွာဘဲလို႕ စဥ္းစားမိပါတယ္။
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
(တေယာ ၃လက္ႏွင့္တူေသာ လုပ္ငန္းခြင္ ၃မ်ိဳး- ဆရာသုတ)
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းတစ္
ရာ ႏွစ္ရာေလာက္တုန္းက နာမည္ႀကီး တူရိယာလုပ္တဲ့ ပညာ႐ွင္ႀကီးတစ္ေယာက္က တေယာကေလး သံုးလက္ လုပ္ခဲ့ပါသတဲ့။ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္တည္းက ရတဲ့ သစ္သားနဲ႕ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ တေယာ ၃လက္ လံုးကို တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္ခဲ့တာမို႕ တေယာကေလးေတြဟာ တစ္လက္နဲ႕ တစ္လက္ ထပ္တူလို႕ မဆိုႏုိင္တဲ့တိုင္ သာမန္လူေတြဆိုရင္ မခြဲျခားႏုိင္ေအာင္ တူပါသတဲ့။ တူရိယာပညာ႐ွင္ႀကီးက အဲဒီတေယာကေလး ၃လက္ကို ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆုိင္မွာ တင္ေရာင္းတယ္။ ပထမတေယာကေလးကို တေယာထိုးၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနသူ တေယာပညာ႐ွင္ တစ္ေယာက္က ၀ယ္သြားတယ္။ သူ႕မွာ အျခား တေယာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေပမယ့္ ဒီတေယာကေလးကေတာ့ အသံမတူဘူးဆိုၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ ပြဲေတြမွာ ေန႕တိုင္းလိုလို လူေတြကို ေဖ်ာ္ေျဖဖို႕ သံုးတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာေတာ့ တေယာကေလးလည္း သံုးပါမ်ားလြန္းေတာ့ ပ်က္သြားပါသတဲ့။ တေယာပ်က္ကေလးကို တေယာပညာ႐ွင္က အပ်က္အစီးေတြထားတဲ့ စတိုခန္းထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။
ဒုတိယတေယာကေလးကို လာ၀ယ္တဲ့သူကေတာ့ သူေဌးကေလး။ တေယာထိုးတတ္လို႕ ၀ယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဂီတ ၀ါသနာပါတယ္၊ တေယာသံကို ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္၊ တူရိယာပညာ႐ွင္ႀကီးရဲ႕ လက္ရာကိုလည္း ေလးစားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္အခါ အခ်ိန္ရရင္ တေယာထိုး သင္ျဖစ္ခ်င္လည္း သင္ျဖစ္မွာ၊ အဲဒီအခါ သံုးျဖစ္ခ်င္ သံုးရတာေပါ့ဆိုၿပီး ေငြပိုေနလို႕ ၀ယ္ထားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးကေလးက သူေဌးႀကီးသာ ျဖစ္လာတယ္၊ တေယာထိုးသင္တဲ့ဆီ မေရာက္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေသသာသြားတယ္။ သူ၀ယ္ထားတဲ့ တေယာကေလးကို သံုးၿပီး တစ္ခါမွ ပီပီျပင္ျပင္ တေယာထိုးမသြားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တေယာကေလးကေတာ့ ဗူးထဲမွာ အသစ္အတုိင္း ႐ွိေနပါသတဲ့။ ေ႐ွးေဟာင္းလက္ရာဆိုၿပီး တန္ဖိုးေတြေတာင္ တက္ေနေသးသတဲ့။
ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ တေယာကေလးကိုေတာ့ ၀ါသနာ႐ွင္ လူငယ္ တစ္ေယာက္က ၀ယ္သြားပါသတဲ့။ သူ႕ခမ်ာ တေယာကေလးကို ႀကိဳက္ေပမယ့္ ပထမ ႏွစ္ေယာက္လို ခ်က္ခ်င္း မ၀ယ္ႏိုင္႐ွာဘူး။ ေငြမျပည့္လို႕ ေစ်းကိုလည္း ဆစ္ေသးတယ္။ စုထားတဲ့ေငြေတြ ႐ွိသမွ် သြား႐ွာထုတ္လာရတဲ့အျပင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကလည္း ေခ်းငွားလာရ ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀ယ္ႏုိင္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီ ဆင္းရဲသားလူငယ္က တေယာကေလးကို အင္မတန္ တန္ဖိုးထားတယ္။ ေငြမေလာက္လို႕ ဗူးကေလးေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေန႕စဥ္ တယုတယ မပ်က္ေအာင္ ကိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံသိ ကမ္ၻာသိ တေယာပညာ႐ွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္လာတဲ့အထိ တေယာကေလးကို သံုးသြားတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ တတိယ တေယာကေလးကို ျပတိုက္ႀကီးတစ္ခုမွာ တေယာပညာ႐ွင္ႀကီး ဘယ္သူဘယ္၀ါ တစ္သက္လံုး သံုးခဲ့တဲ့ တေယာကေလး ဆိုၿပီး အေရးတယူ ျပသထားပါသတဲ့။
အလုပ္၀င္စ လူငယ္ေတြလည္း အဲဒီ တေယာကေလး ၃လက္လိုဘဲ လုပ္ငန္းခြင္ ၃မ်ိဳးကို ေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ပထမ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ ကိုယ့္လို အရည္အခ်င္းမ်ိဳးေတြ ႐ွိေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားအျပားနဲ႕ အတူတြဲၿပီး အလုပ္ေတြ မအားမလပ္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ိဳးပါ။ အလုပ္သာမ်ားတာ၊ ဘာမွ ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႕ေတာ့ လမ္းမ႐ွိဘူး။ အလုပ္႐ွင္ကလည္း ကိုယ့္ကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား တန္ဖိုးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္မ႐ွိလည္း ဒီအလုပ္ေတြကို အျခားသူကို ခိုင္းမွာဘဲ။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ နည္းနည္းေတာ့ ကြာခ်င္ကြာမယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကားထဲ ထည့္ေျပာရေလာက္တဲ့ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ိဳး ထုတ္မျပႏုိင္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးပါ။ ဒီလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးမွာဘဲ တစ္သက္လံုး က်င္လည္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမ တေယာကေလး ပ်က္ေတာ့ စတိုခန္းထဲ ေရာက္သြားသလို ဆံျဖဴသြားက်ိဳး မ်က္စိမႈန္လာတဲ့အခါ လူရာသြင္း ခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အဲဒီအလုပ္မ်ိဳးက ၾကံႀကိတ္စက္နဲ႕ တူတယ္။ ၾကံေခ်ာင္းကို ဒီအတိုင္းႀကိတ္၊ ႏွစ္ခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ေလးခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ႐ွစ္ခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီးႀကိတ္၊ ႀကိတ္လို႕ၿပီးရင္ေတာ့ အမိႈက္ပံုးထဲ ပစ္လုိက္သလို အဲဒီအလုပ္က လူေတြလည္း ႐ွိသမွ် ကာယၪဏအင္အားေတြ ကုန္တဲ့အခါ အသက္ျပည့္လို႕ အၿငိမ္းစားေပးတယ္ဆိုၿပီး ထုတ္ပစ္ခံရမွာဘဲ။ အဲဒီအခါမွာ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္းက စုထားေဆာင္းထားတာ မ႐ွိလို႕ကေတာ့ အခန္႕မသင့္ရင္ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ဒုတိယလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ လူတကာ လိုခ်င္ၾကတဲ့ လခေကာင္း အလုပ္ေကာင္းလုိ႕ အမ်ားသိထားၾကတဲ့ အလုပ္ေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဘာမွလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ရဘူး။ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အ႐ွိန္နဲ႕ မွိန္းၿပီး ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေနႏုိင္ သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးတစ္ခါမွ ထိုးမသြားတဲ့ တေယာလို တစ္သက္လံုး ကိုယ္စြမ္းၪဏ္စြမ္း ထုတ္ခြင့္ မရဘဲ ျဖစ္တတ္တယ္။ အသိုင္းအ၀ိုင္း အားကိုးနဲ႕ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ဘယ္ရာထူးမွာ ဘယ္ႏွႏွစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သူႀကီးလို႕ အမ်ားအျမင္မွာ ဂုဏ္တင့္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဖာသာ အေတြ႕အၾကံဳ မယ္မယ္ရရ မ႐ွိမွန္း သိေနလို႕ အသက္ႀကီးေလ အတုအေယာင္ႀကီး တစ္ေယာက္လို၊ လူျဖစ္က်ိဳး မနပ္ခဲ့သလို ခံစားရေလ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေနတတ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးပါဘဲ။
တတိယလုပ္ငန္းခြင္မ်ိဳးကေတာ့ လက္႐ွိအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းငယ္ကေလးေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေနာင္အခါ ထိပ္တန္းကို ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အလားအလာ ႐ွိေနတဲ့ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္မ်ိဳးက ဆြဲေဆာင္မႈေတာ့ မ႐ွိတတ္ဘူး။ လစာကမေကာင္း၊ ခံစားခြင့္က မ႐ွိရတဲ့အထဲ ပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း အလုပ္လုပ္ရတတ္ေသးတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းက ေသးတဲ့အတြက္ ဘယ္မွာလုပ္တယ္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူလို႕လည္း မရဘူး။ အျခား အရည္အခ်င္း ႐ွိတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလည္း မခန္႕ထားႏိုင္ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးကို ဖန္တီးႏုိင္စြမ္း ႐ွိတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုလည္း တန္ဖိုးထားၿပီး အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ဆင္းရဲသား လူငယ္က ႏုိင္ငံသိ ကမ္ၻာသိ တေယာပညာ႐ွင္ႀကီး တက္ျဖစ္သလို လုပ္ငန္းငယ္ ကေလးက ကမ္ၻာသိ လုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္လာလို႕ကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အစစအရာရာ မပူပင္ရေတာ့ ႐ံုတင္ မကဘူး။ နာမည္ပါႀကီးမယ့္ အေနအထားျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အလုပ္တစ္ခုကို တစ္သက္လံုး လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြ႕ရင္ ေျပာင္းလုပ္ၾကတာပါဘဲ။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳးက ကိုယ္နဲ႕ သင့္ေတာ္သလဲ။ ကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ။ အဲဒီလို အလုပ္မ်ိဳးရေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆိုတာ အၿမဲေလ့လာၿပီး လိုအပ္တာေတြကို ေလ့လာ ျဖည့္ဆည္းေနဖို႕ပါဘဲ။ ၾကံႀကိတ္စက္လို အလုပ္မ်ိဳးမွာ အေတြ႕အၾကံဳယူ၊ သူေဌးရဲ႕ တေယာလို အလုပ္မ်ိဳးကေန အိုစာမင္းစာ စုေဆာင္းၿပီး ကမာၻေက်ာ္မယ့္ လူငယ္ရဲ႕ တေယာနဲ႕ တူတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို ႐ွာလုပ္ႏုိင္ရင္ ေကာင္းမွာဘဲလို႕ စဥ္းစားမိပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment