“မႏၱေလးၿမိဳ႕”မွ “မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီး”ကို လွဴခဲ့ေသာ“ဒကာႀကီး”တစ္ေယာက္ ၏ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ႏွင့္ ပဲ ဤဓမၼေဆာင္းပါး ကို စ လိုက္ခ်င္ပါသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ေဖာ္ျပပါ ေက်ာင္း“ဒကာႀကီး ”အိမ္သို႔ သူ၏ မိတ္ေဆြရင္းတစ္ဦးက ေရာက္လာၿပီး-
“သူငယ္ခ်င္း- မင္းကေတာ့ မစားရက္မေသာက္ရက္နဲ႔စုၿပီး ေက်ာင္းတိုက္ၾကီး လွဴထားတာကြာ။
အခုပဲ မင္းလွဴထားတဲ့ ေက်ာင္းကို ငါေရာက္ခဲ့ေတာ့
ဘုန္းၾကီးေတြ သကၤန္းတလႊားလႊားနဲ ့ေဘာလံုးကန္ေနတယ္။ ဘယ္ ျမင္လို႔မွ မေကာင္းကြာ” ဆို၍ သတင္းထူး လာေပးပါ၏။
ထိုအခါ ေက်ာင္း“ဒကာႀကီး”ကလည္း -
“ဟုတ္လား ၊ ကိုင္း…လာ ကြာ….၊ ေက်ာင္းသြားရေအာင္”ဟု ဆိုကာ ထို မိတ္ေဆြ ႏွင့္ အတူ ေက်ာင္းကိုုသြားၾကပါသည္။
ေက်ာင္းေရာက္ေသာ အခါ သူ႔ မိတ္ေဆြ ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲ၌ ဘုန္းၾကီး၊ ကိုရင္ မ်ား ျခင္းခတ္ ေနသည္ ကို ေတြ႕ရပါ၏။
ထို ေက်ာင္း “ဒကာႀကီး”သည္ မ်က္ႏွာ မပ်က္ပဲ သူ႕မိတ္ေဆြ ကို-
“လာ ၊ သူငယ္ခ်င္း - ေက်ာင္းတိုက္ေပၚ ခဏတက္ၾကဦးစို႔” ဟူ၍ ေက်ာင္းေပၚ သို႔ ေခၚေဆာင္သြားပါ၏။
ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေသာအခါတြင္ကား-
“စာအံ ေနေသာ ကိုရင္” မ်ား, “စာသင္ေနေသာ ရဟန္း” မ်ား, “တရားထိုင္ေနေသာ ရဟန္း” မ်ား , အစရွိသၿဖင့္ျမင္ေတြ႕ရပါ၏။
ထို အခါ ေက်ာင္း“ဒကာႀကီး”က သူ႔ မိတ္ေဆြ ကို-
“မင္း ခုနက ေက်ာင္း၀င္းထဲ မွာ ျခင္းခတ္ေနတဲ့ဘုန္းၾကီး ဘယ္နွစ္ပါး ျမင္သလဲ သူငယ္ခ်င္း” ဟု ေမးလိုက္ပါသည္။
သူ႔ မိတ္ေဆြ မွ-
“ေရာ္….၊ မင္း မျမင္ဘူးလားဟ…၊ ဘုန္းၾကီးသံုးပါးေဘာ္လံုးကန္ ေနတယ္ေလ။”
ေက်ာင္း“ဒကာႀကီး” က -
“ေနာ့ျဖင့္ ေဟာ့ဒီေက်ာင္းေပၚမွာ စာအံ, စာခ်ေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြ ကိုရင္ေတြ ဘယ္နွစ္ပါး ရွိမယ္ ထင္သလဲ ” ဟု ထပ္မံ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ျပန္ပါသည္။
“အလိုေလး….၊ ဒီမွာ ကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲေပါ့။”
“ေအး…၊ ဟုတ္တယ္..သူငယ္ခ်င္း..။
မင္း က အၿပင္မွာ ၿခင္းခတ္ေနတာကိုပဲ ျမင္တာ ကိုးကြ။
အထဲလည္းဝင္ၾကည့္ပါဦးကြာ”……ဟုဆိုလိုက္ပါသည္။ၾကားျဖတ္၍ ရဟန္းသံဃာမ်ား ႏွင့္ ပက္သတ္ၿပီး “ဆရာေတာ္ အရွင္သူရိယ မေထရ္” “ဆုံးမၾသ ဝါဒ”ေပးသည္ ကို ျဖတ္ကနဲ သတိရမိပါေသးသည္။
တစ္ခါက -
တိုင္းတစ္ပါး၌“မိဘုရားၾကီး”သည္“ဆဒၵန္ဆင္မင္းဘုရားအေလာင္းေတာ္”၏ ဆင္စြယ္ကို“နားေတာင္းလုပ္ပန္ခ်င္သည္”ဟူ၍ “ဘုရင္မင္းၾကီး”အား ေလွ်ာက္ထားေလရာ ၊“မင္းၾကီး”က မုဆိုးအတတ္ပညာ၌ အကြၽမ္းက်င္ဆုံးသူကို ရွာေစျပီ “ဆဒၵန္ဆင္မင္း”အားအသတ္ခိုင္းေလသည္။
မုဆိုးက (၇)ရက္တိတိ“ဆဒၵန္ဆင္မင္း”၏ တစ္ေန႕တာ သြားလာက်က္စား သည့္ေနရာမ်ားကို ေလ့လာျပီး “ဆဒၵန္ဆင္မင္း”ေရခ်ိဳးျပီးနားေလ့ရွိေသာ ေနရာသို႕ ဥမင္လွိဳဏ္ေခါင္းတူး၍ အဆိပ္လႉး ေလးျမႇားျဖင့္ ေစာင့္၍ေန၏။
“ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”လည္း ေရခ်ိဳးျပီး နားေလ့ရွိေသာ ေနရာတို႕လာကာ နားေလေသာအခါ မုဆိုးၾကီးက အဆိပ္လူးျမႇားျဖင့္ျပစ္လိုက္ရာ “ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”၏ လည္ပင္းတို႕သြား၍စိုက္ေလ၏။
ထိုအခါ “ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”၏ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားကရန္သူကို အေျပးအလႊာ လိုက္ရွာၾကသည္။
“ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”မွာမူ ျမႇားက ေအာက္ဘက္က လာ၍လည္ပင္းတို႕စိုက္ရာ၏ ထို႕ေၾကာင့္ ရန္သူသည္ေအာက္မွာပင္ရွိရမည္ဟူ၍ သိေလေသာအခါ ေျမၾကီးကိုတဖုန္းဖုန္း႐ိုက္လိုက္ေလရာ လိွဳဏ္ေခါင္းျပိဳ၍ မုဆိုးအား ရွာေတြ႕ေလ၏။
ထိုအခါေဒါသတၾကီးႏွင့္“ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”ကမုဆိုးအားသတ္ရန္လုပ္ေသာအခါမုဆိုးက“မိဘုရားၾကီး”ကအေဆာင္အျဖင့္ ေပးေတာ္မူထားေသာ “ရဟန္း သကၤန္း အစ”ကို ေထာင္ျပလိုက္ေလရာ “ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”၏ ေဒါသသည္ လွ်ပ္တစ္ပ်က္ ဆိုသလို ခ်က္ျခင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
ထိုေနာက္ “ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”သည္ မုဆိုးအား အေၾကာင္းရင္းေမး၍ သိေလေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္တိုင္“အစြယ္”ကိုျဖတ္ေစ၍ မုဆိုးအားေပးေလ၏။
ဆိုလိုသည္ က “ရဟန္္းသကၤန္း”ကို ျမင္၍ “ကိုယ့္အသက္ကိုသတ္သူကိုပင္ မသတ္ပဲ ကူညီ၍ အသက္ေပးခဲ့ေလေသာ ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”ကို စံႏွမႉနာထား၍ “ဒကာ ဒကာမမ်ား”အေနျဖင့္ “အခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ား”၏ အျမင္မေတာ္ေသာ အျပဳအမူမ်ား ကို ေမတၱာေရွ႕ထားျပီး“ေျပာဆို,ခြင့္လႊတ္သင့္ေၾကာင္း”ႏွင့္ “ရဟန္းသံဃာမ်ား” အေနျဖင့္လည္း “သကၤန္းအစကို ျမင္၍ ေဒါသၿငိမ္သြားေလေသာ ဆဒၵန္္ဆင္မင္း”ကို ႏွလုံးမႈ၍ ဝတ္ထားေသာ“သကၤန္း”ႏွင့္ ထိုက္တန္ေအာင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ “ဒကာ ဒကာမမ်ား”အၾကည္အညိဳ မပ်က္ရေလေအာင္ “သီလ,သမာဓိ” ျဖင့္ ၾကိဳးစားျပီး ေနသင့္ၾကာင္း" “အရွင္သူရိယ” က ဆုံးမၾသဝါဒ ေပးခဲ့ဖူးေလသည္။လူသားမွန္သမွ် သူတစ္ပါးအေပၚ အလြန္အျပစ္ျမင္လြယ္ပါသည္။
သူ႕ေက်းဇူးကို သိသူကား အလြန္ရွားပါသည္။
လူသားတို႕သည္ “မိဘ၊ ဆရာ၊ ရဟန္းသံဃာမ်ား”ႏွင့္ ဆက္ဆံေသာအခါ အျပစ္ကို မၾကည့္ဘဲ “ေက်းဇူး”ကို ၾကည့္တတ္ဖို႕ အလြန္လိုပါသည္။
ထိုလိုေသာ အကြက္ကိုျဖည့္ရန္ ဤ ဓမၼေဆာင္းပါးျဖင့္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါ၏။
(“ထီးခ်ိဳင့္ၿမိဳ႕တည္ေတာဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး”၏သီလ,သမာဓိ,ပညာ,တို႔ကိုပူေဇာ္ၾကည္ညိဳေသာအားျဖင့္ဆရာေတာ္
ေဟာၾကား သည္ ့တရားေတာ္ တစ္ပုဒ္ ကိို ,ျပန္လည္,မွ်ေ၀,ဓမၼဒါနျပဳျခင္းျဖစ္ပါသည္)
0 comments:
Post a Comment