ေျခေတာ္ရာရဲ့ ပံုရိပ္

ပ်ိဳ႕အံခ်င္စရာ ေကာင္းတဲ့ စူးအဲ့အဲ့ အနံ႔ဆိုးတစ္ခုဟာ သစ္လြင္ေနဆဲ အေဆာက္အဦ တစ္ခုထဲကေန အန္ထြက္တာလာတယ္။ အေဆာက္အဦအတြင္းမွာေတာ့ အ႐ိုးေပၚအေရတင္ မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ အသားအေရ မြဲေျခာက္ ေျခာက္နဲ႔ ေသလုေမ်ာပါး လူနာေတြဟာ ျဖဴလြလြ အိပ္ရာခုတင္ေတြထက္မွာ တံုးလံုးပက္လက္ လဲေလ်ာင္းေနၾကတယ္။ မသတီစရာ ျပည္တည္နာေတြဟာ ျမင္မေကာင္း ႐ွဴ႕မေကာင္း ရွိေနေပမဲ့ ဖရာဘတ္နမ္ဖူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက သူနာျပဳေတြကေတာ့ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ျပဳစုေပးေနၾကတယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ့ ေျမာက္ဘက္ ကီလိုမီတာ ၁၂၀ (၇၅) မိုင္အကြာ ေလာ့ဘူရီခရိုင္က ေျခေတာ္ရလို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ ဖရာဘတ္နမ္ဖူဟာ HIV/AIDS လူနာ ၄၀၀ ေက်ာ္အတြက္ အိုေအစစ္ပါပဲ။ လူနာေတြအတြက္ စားဝတ္ေနေရး လိုအပ္ခ်က္ေတြအျပင္ အခမဲ့ ေဆးကုေပးရာ ေနရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္။ ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ သစ္ႀကီး ဝါးႀကီးရိပ္ အာဝါသေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ဒီေက်ာင္းကို ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ထိုင္းလူမ်ိဳး ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာ အေလာင္ေကာ့ ဒီခပန္ညိဳ က AIDS ေဝဒနာသည္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း ၂၃ေက်ာင္းရွိတဲ့အနက္ ဒီေက်ာင္းတိုက္ကလည္း အပါအဝင္ျဖစ္တယ္။ လူမမာေတြကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္တာဟာ ထိုင္းလူမ်ိဳး ဓေလ့မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြ ဘုန္းႀကီးေက်င္း ေတြရဲ့ တာဝန္ပဲလို႔ ဆရာေတာက မိန္႔ပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၅၀ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဟာ သာသနာ့ ေဘာင္မဝင္ခင္က အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံကေန ဘြဲ႔လြန္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ထံုးစံအရ ပဥၥခံၿပီး ဦးပဥၥင္းငယ္ဘဝမွာ လမ္းေဘး တစ္ေနရာကေန AIDS ေၾကာင့္ ေသခါနီးဆဲဆဲ လူနာတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဒီလူနာ မေသခင္ လက္ကေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ကာ အားေပးခဲ့စဥ္ကစလို႔ ဆရာေတာ္ဟာ သာသနာ့ေဘာင္ထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္ၿပီး ေရာဂါသည္ေတြအတြက္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏွစ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေတာ့တယ္။ ဦးပဥၥင္းရဲ့ အလုပ္ကေတာ့ AIDS လူနာေတြကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မး္နဲ႔ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ဘဝကူးေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာပါပဲ။ ဒီလူနာေတြဟာ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ေသၾက မွာျဖစ္လို႔ အခ်ိဳ႕လူေတြက ဒီအလုပ္ကို အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဆရာေတာ္က သူ႔ေက်ာင္း ေဆာင္ေလးထဲမွာ ေခတၱခဏ နားေနရင္ မိန္႔ၾကားေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးဟာ တစ္ေန႔ ေသၾကမယ့္ သူေတြခ်ည္းပဲေလ။ တကယ္ေတာ့ဒီလူနာေတြကို သနားဂ႐ုနာနဲ႔ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ သင့္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဥေပကၡာ ျပဳမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူလို႔ ဘယ္ေခၚႏိုင္ ပါေတာ့မလဲ။ ဒီေက်ာင္းတိုက္မွာ လူနာေတြအတြက္ လစဥ္ ဘတ္ေငြ သံုးသန္းေက်ာ္ သံုးစြဲေနရၿပီး ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို အလွဴရွင္ေတြဆီက ရရွိၿပီး အစိုးရဆီက ၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ထည့္ဝင္ပါတယ္။ အစိုးရက ထည့္ဝင္ လွဴဒါန္း မႈမွာ လူနာ ၆၄ ေယာက္အတြက္ ARV ေဆးပါဝင္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေအအာဗီြေဆးဟာ ခႏၶာကိုယ္တြင္း HIV ျပန္႔ပြားႏႈန္းကို ေလ်ာ့ခ်တဲ့ ေဆးပါ။ ေခတ္မီေဆးဝါးေတြအျပင္ လူနာေတြ လက္ခံမယ္ဆိုရင္ တိုင္းရင္းေဆးနဲ႔ပါ ကုသေပးပါတယ္။ လူနာေတြအတြက္ ေဆးကုသမႈမျပင္ အျခား အစီအစဥ္ေတြလည္းရွိပါတယ္။ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြး ပညာေပးမႈေတြ တရားထိုင္ေစတာေတြ ေယာဂ က်င္စဥ္ေတြအျပင္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား ေလ့က်င့္ခန္း စတာေတြလည္းရွိတယ္။ လူနာေတြ အေခါင္းသယ္ၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပေနၾကပံု ေအရိုးဗစ္ ကစားေနၾကပံု စတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကိုလည္း ေက်ာင္းဝင္ တစ္ေနရာက ျပတိုက္ထဲမွာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီ ျပတိုက္ထဲမွာ ေရာဂါပိုးအေၾကာင္း သိမွတ္စရာအျပင္ HIV ရဲ့ ပံုစံကိုလည္း တင္းေတာင္ တစ္ေတာင္းအရြယ္ ျပဳလုပ္ထားၿပီး ျပသထားတယ္။ ဒါတင္မက HIV/AIDS နဲ႔ ပတ္သက္ရာ အင္တာနက္ ဝက္ဆိုက္ ေတြကိုလည္း ေဖၚျပထားတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဆးကုသမႈ ခံယူၿပီး နလန္ထူလာတဲ့ လူနာေတြအတြက္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာပဲ အလုပ္အကိုင္ စီစဥ္ေပးတယ္။ ထမင္းခ်က္ သန္႔ရွင္းေရး လံုျခံဳေရး စတဲ့ ေနရာေတြမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ လုပ္အားခ ခံစားခြင့္ရွိတယ္။ လူနာ ၂ ေယာက္နဲ႔ စတင္ခဲ့တဲ့ ေျခေတာ္ရာ ေက်ာင္းတုိက္မွာ အခုဆိုရင္ အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္ အပါအဝင္ ေနာက္ထပ္ ကုသေဆာင္ တစ္ခုအျပင္ သစ္သားအိမ္ေလးေတြထဲမွာလည္း လူနာေတြအျပည့္ပါပဲ။ ေရာဂါသည္ တစ္ေသာင္းခန္႔ဟာ ေျခေတာ္ရာ မွာ ခိုလႈံခြင္ရဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ေနၾကတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ လူနာ ၅ ေယာက္ေလာက္ဟာလည္း ေန႔စဥ္ေသဆံုးေနတဲ႔အတြက္ ဆရာေတာက မီးသၿဂိဳဟ္စက္တစ္လံုး ထားရွိပါတယ္။ ေသဆံုးသူေတြရဲ့ အရိုးျပာေတြကို သီးသန္႔ အိတ္ေလးေတြနဲ႔ ထုပ္ၿပီး နာမည္ ေန႔စြဲ ကအစ ေရးမွတ္ထားတယ္။ အမ်ားစုက ေသသြားတဲ့သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ေတြရဲ့ အရိုးျပာကို လာယူဖို႔ လိပ္ျပာ မသန္႔တဲအတြက္ ဥာဏ္ေတာျမင့္ျမင့္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ ေရွ႕မွာ စီရရီ ထပ္ထားတဲ့ ျပာအိတ္ေတြဟာ ေတာင္လိုပံုေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင္ ပိုၿပီး ဝန္က်င္းေစတဲ့ အရိုးျပာ သိမ္းတဲ့နည္းကို စဥ္းစားေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျပာေတြကို စနစ္တက် သိမ္းထားတဲ့ အျပင္ သစ္သားအိမ္ေလးနားက ဇီဝျပာတိုက္ မွာ ေဆးစိမ္ထားတဲ့ ႐ုပ္အေလာင္း ၁၃ ေလာင္းကို မွန္ေခါင္းေတြထဲမွာ ထားရွိျပသထားတယ္။ ဒီလုိျပဖို႔အတြက္ လူနာေတြ မေသခင္ကတည္းက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူထားတာျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ရုပ္အေလာင္းေတြရဲ့ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ လွပခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြကိုပါ ပူးတြဲ ေဖၚျပထားတဲ့အတြက္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ၿပီး သံေဝဂ ရစရာ ေကာင္းပါတယ္။ မွန္ေခါင္း ထဲက ဝါဖန္႔ဖန္႔ ေဆးရည္ထဲမွာ ေပါေလာ ေပၚေနတဲ့ ကေလးရုပ္အေလာင္း ကို ရင္နာစရာေတြရမွာျဖစ္သလို သန္စြမ္း ထြားက်ိဳင္းခဲ့ပံုရတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ ခႏၶာဟာလည္း HIV တရားကို လက္ေတြ႔ေဟာေနတယ္။ ဆရာေတာ္က တိုင္းတပါးကေန လာေရာက္လိုတဲ့ လူနာေတြဟာ ျပည္ဝင္ခြင့္ ကိစၥေတြကို ေျပလည္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဦးပဥၹင္းတို႔က လက္မခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး လို႔ မိန္႔ၾကားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား AIDS ေဝဒနာသည္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဒီေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာ လာေရာက္ခိုလႈံရင္ ေရာဂါ ကၽြမ္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေသဆံုးသြာတာလည္း ရွိခဲ့ဖူပါတယ္။ ေျခေတာ္ရာ ေက်ာင္းဝင္းထဲက လမ္းခ်ိဳးေလး တစ္ေနရာမွာ ေရာဂါသည္ေတြ မခ်ိမဆန္႔ ခံစားရပံုေတြကို ေက်ာက္သားနဲ႔ ပံုေဖၚထားတာ ေတြ႔ရတဲ့အခါ လူသားအားလံုး HIV ကေန ကင္းေဝး ေလစလိုတဲ့ ဆႏၵပိုလို႔ ျပင္းျပ လာမိပါတယ္။ ေအးျမခ်မ္း ၏ ကမၻာႀကီးကို ေဆးကုေပးပါ စာအုပ္မွ ကူးယူပါသည္။